30 lat temu Gary Havelock został mistrzem świata we Wrocławiu (wideo)

Indywidualne Mistrzostwa Świata na żużlu z 1992 roku były 47. edycją oficjalnych zawodów, które miały wyłonić najlepszego zawodnika naszego globu.

29 sierpnia 1992 roku na Stadionie Olimpijskim we Wrocławiu Gary Havelock zdobył 14 punktów i został pierwszym mistrzem świata na żużlu z Anglii od czasu Michaela Lee który tytuł najlepszego zawodnika globu wywalczył w 1980 roku. Szwed Per Jonsson, (mistrz świata z 1990 roku), zajął drugie miejsce z 11 punktami, a Duńczyk Gert Handberg z 10 punktami był trzeci.

Trzykrotny mistrz świata Hans Nielsen nie zakwalifikował się do światowego finału po raz pierwszy od 1979 roku , po tym jak zajął dopiero 12. miejsce w finale nordyckim.

Sławomir Drabik wystąpił z dziką kartą organizatora imprezy jako najlepszy reprezentantów Polski w półfinale światowym.

Finał ten niejako zamyka klamrą jednodniowe zmagania o tytuł najlepszego zawodnika świata organizowane w Polsce. To w 1970 roku we Wrocławiu odbyły się pierwsze (poza Wielką Brytanią i Szwecją) indywidualne mistrzostwa świata. A w 1992 roku był to ostatni turniej IMŚ przed erą Speedway Grand Prix (od 1995 roku) organizowany w naszym kraju.

W 1970 roku turniej finałowy zakończył się wielkim sukcesem, sportowym i organizacyjnym. Mistrzem został, po raz trzeci z rzędu, Ivan Mauger, ale na podium obok Nowozelandczyka stanęli także dwaj Polacy: wicemistrzowski tytuł wywalczył Paweł Waloszek ze Śląska Świętochłowice, brązowym medalistą, po raz drugi w karierze, został rybniczanin Antoni Woryna.

Po dwudziestu dwóch latach organizację finału Indywidualnych Mistrzostw Świata na żużlu ponownie powierzono działaczom wrocławskiej Sparty.

Zawody te zostały zapamiętane z kilku powodów. Zwycięzca finału w Wrocławiu Gary Havelock startował w specjalnie uszytym na tę okoliczność leciutkim kombinezonie i z koralikami we włosach. Sławomir Drabik startujący z dziką kartą zajął dziewiąte miejsce, ale w swoim dorobku uzbierał dwie literki – 6 (d,3,2,1,w). Defektu by nie było, gdyby częstochowianin nie… pomylił okrążeń i nie zamknął gazu po trzecim. Taka to była awaria.

Z kolei spikerujący wówczas wrocławski mecenas Andrzej Malicki, jak przyznał po latach, przeprowadził na żywo, na stadionie, wywiad z duńskim fotoreporterem, myśląc, że to… Ole Olsen.

Wtedy we Wrocławiu było strasznie gorąco i parno. Nie było czym oddychać. Podczas specjalnego programu, przygotowanego dla kibiców przed tym finałem, przed trybuną główną padł koń.

Później po pierwszej odsłonie wyścigu ósmego nad Wrocławiem przeszła ulewa, która spowodowała przerwanie zawodów. Na szczęście opady deszczu nie trwały długo i organizatorzy po tym jak przestało padać doprowadzili tor do stanu, w którym można było kontynuować zawody.

W powtórce biegu ósmego startujący przy krawężniku Sławomir Drabik nie dał się zamknąć i pomknął do mety po trzy punkty. Wówczas pokonał jadącego w niebieskim kasku Gary Havelocka. Indywidualny mistrz świata jedynej porażki w tym finale doznał właśnie tylko z Drabikiem.

Lider wrocławskiej Sparty Tommy Knudsen wiązał z tym finałem ogromne nadzieje na końcowy sukces. Po dwóch pierwszych startach miał na swoim koncie komplet, sześciu punktów. Po przerwie spowodowanej ulewą w trzech startach zdobył zaledwie trzy punkty i ostatecznie z 9 punktami zajął czwarte miejsce.

Wyniki IMŚ, Wrocław 29 sierpnia 1992 roku:

1             Gary Havelock (Wielka Brytania) 14       (3,2,3,3,3)
2             Per Jonsson        (Szwecja) 11      (0,3,2,3,3)
3             Gert Handberg (Dania) 10          (3,2,3,2,0)
4             Tommy Knudsen (Dania) 9            (3,3,0,1,2)
5             Henrik Gustafsson (Szwecja) 9     (1,0,2,3,3)
6             John Jörgensen (Dania) 8             (2,1,0,3,2)
7             Jimmy Nilsen (Szwecja) 7             (3,w,3,0,1)
8             Sam Ermolenko (USA) 7 (1,3,1,w,2)
9             Sławomir Drabik (Polska) 6           (d,3,2,1,w)
10          Kelvin Tatum      (Wielka Brytania) 6        (0,0,3,1,2)
11          Rick Miller           (USA) 6               (0,2,2,2,w)
12          Ronnie Correy    (USA) 6               (2,2,0,1,1)
13          Mitch Shirra        (Nowa Zelandia) 6         (2,1,1,2,0)
14          Tony Rickardsson (Szwecja) 5      (2,1,1,0,1)
15          Zdenek Tesar      (Czechosłowacja) 5       (1,1,1,2,0)
16          Brian Karger       (Dania) 4            (1,0,0,0,3)
               rez. Martin Dugard          Wielka Brytania              ns
               rez. Antal Kocso               Węgry                               ns

Bieg po biegu:

Bieg 01 Knudsen, Jorgensen, Karger, Drabik (d)
Bieg 02 Havelock, Correy, Gustafsson, Jonsson
Bieg 03 Nilsen, Rickardsson, Ermolenko, Tatum
Bieg 04 Handberg, Shirra, Tesar, Miller
Bieg 05 Ermolenko, Handberg, Jorgensen, Gustafsson
Bieg 06 Jonsson, Miller, Rickardsson, Karger
Bieg 07 Knudsen, Correy, Shirra, Tatum
Bieg 08 Drabik, Havelock, Tesar, Nilsen (w)
Bieg 09 Tatum, Jonsson, Tesar, Jorgensen
Bieg 10 Nilsen, Gustafsson, Shirra, Karger
Bieg 11 Havelock, Miller, Ermolenko, Knudsen
Bieg 12 Handberg, Drabik, Rickardsson, Correy
Bieg 13 Jorgensen, Miller, Correy, Nilsen
Bieg 14 Havelock, Handberg, Tatum, Karger
Bieg 15 Gustafsson, Tesar, Knudsen, Rickardsson
Bieg 16 Jonsson, Shirra, Drabik, Ermolenko (w)
Bieg 17 Havelock, Jorgensen, Rickardsson, Shirra
Bieg 18 Karger, Ermolenko, Correy, Tesar
Bieg 19 Jonsson, Knudsen, Nilsen, Handberg
Bieg 20 Gustafsson, Tatum, Miller (w), Drabik (w)