Non omnis moriar (Nie wszystek umrę) – Horacy
02.11. w kulturze chrześcijańskiej jest obchodzony Dzień Zaduszny. Tego dnia wspominamy wszystkich naszych Zmarłych. Wspominamy czasy, kiedy byli wśród nas, modląc się za ich dusze.
W ponad 70 letniej historii Sparty Wrocław było wielu zawodników. Nie wszyscy z nich osiągali najwyższy poziom sportowy. Inni byli wybitnymi jednostkami, rozpoznawalnymi nie tylko w Polsce. Ale na pewno łączyło ich jedno – byli Spartanami.
Wspominamy też trenerów i działaczy, bez których ligowego żużla mogłoby nie być.
To oni dostarczali nam wielu niesamowitych emocji i dlatego jesteśmy winni im pamięć.
Umarłych wieczność dotąd trwa,
dokąd pamięcią im się płaci.
W. Szymborska.
Prezentujemy wspomnienie niektórych Spartan. Nie sposób, niestety, wymienić ich wszystkich.
Doc. dr Lech BARAN ur. 30.08.1933 r. Przez wiele lat był członkiem klubu Sparta Wrocław. Znakomity neurochirurg i okulista. Opiekował się zawodnikami naszej drużyny. W1983 podczas kongresu FIM został wiceprezydentem Międzynarodowej Federacji Motocyklowej. Pełnił także funkcję wiceprezesa Polskiego Związku Motorowego. Zmarł nagle 24 kwietnia 1984 roku.
Zbigniew FLASIŃSKI ur. 29.09.1915 Związany był ze Spartą od początku jej istnienia. W latach 1960-1975 był Prezesem klubu. Zasiadał również w Zarządzie Głównym Polskiego Związku Motorowego (1956-1965 oraz 1975-1985). W latach 1976-1984 był członkiem Komisji Technicznej oraz Komisji Wyścigów Torowych Międzynarodowej Federacji Motocyklowej. Opracował wiele publikacji dotyczących szkolenia w żużlu. Najbardziej znana to Metodyka szkolenia i zagadnienia wybrane w sporcie żużlowym. Zmarł 17 grudnia 2004 roku.
Romuald ŁOŚ był zawodnikiem Zgrzeblarek Zielona Góra i Startu Gniezno. Po zakończeniu kariery został szkoleniowcem. W 1996 był trenerem wrocławskiej Sparty. Zmarł 17 stycznia 2009 roku.
Dr Jerzy RYPNIEWSKI przez wiele lat był lekarzem naszej drużyny. Zawsze zaangażowany i zatroskany o zdrowie swoich podopiecznych. Stawiał się na każde wezwanie zawodników i pracowników klubu. Zapamiętaliśmy Go jako niezwykle oddanego. Zmarł 24 kwietnia 2010 roku.
Władysław DMOCHOWSKI ur. 06.12.1926 r., zm. 28.02.2016. Współtwórca (wspólne z Bronisławem Ratajczykiem) i pierwszy prezes klubu motorowego Spójnia/Ślęza/Sparta Wrocław. Spójnia była pierwszym „profesjonalnym” klubem żużlowym we Wrocławiu. Przejęła sekcję żużlową Związkowca, którym opiekował się Pafawag. Spójnia była organizacją zrzeszającą spółdzielców i rzemieślników. Dmochowski otrzymał wiele wyróżnień nadanych przez Polski Związek Motorowy.
Jerzy LIPIŃSKI ur. 07.03.1949 r. zm. 11.10.2018 r. W latach 90-ych XX w. był kierownikiem żużlowej drużyny Sparty Wrocław. Podczas imprez trialowych wielokrotnie sprawował funkcję kierownika zawodów i kierownika technicznego. Był zasłużonym działaczem żużlowym i sportów motocyklowych.
Dr Ryszard NIEŚCIERUK był trenerem wrocławskiej Sparty, którą doprowadził do trzech z rzędu tytułów Drużynowego Mistrza Polski. Ostatniego, niestety, już nie doczekał. Zmarł 14 lipca 1995 roku, kiedy jechał z Darkiem Śledziem do Divisova po części do motocykli. Zapamiętany jako “Wielki Mag”.
Witold ZWIERZCHOWSKI objął naszą drużynę w bardzo trudnym dla niej momencie – w połowie sezonu, tuż po śmierci Ryszarda Nieścieruka. Mimo, że zmagał się z chorobą dokończył dzieło rozpoczęte przez “Wielkiego Maga”. Odbierając złoty medal Drużynowych Mistrzostw Polski 1995 skromnie przyznawał, że nie zasłużył na niego, dedykując medal Nieścierukowi. Zmarł 8 lutego 1996 roku.
Tadeusz TEODOROWICZ ur. 17 czerwca 1931 w Wilnie, zm. 21 stycznia 1965 w Londynie. Jest jedynym wrocławskim żużlowcem, który zginął na torze. Do tragicznego wypadku doszło 1 września 1964 roku w angielskim West Ham. W 12. wyścigu Tadeusz Teodorowicz rywalizował z Bengtem Janssonem, Normanem Hunterem i Brianem Brettem. Niestety na ostatnim wirażu czwartego okrążenia Teodorowicz nie opanował motocykla i uderzył z całym impetem w bandę. Pierwsze diagnozy mówiły o wstrząsie mózgu. Po przewiezieniu do szpitala były zawodnik Sparty stracił jednak przytomność. Okazało się, że ma pękniętą czaszkę. Tak jak wcześniej na torze, tak i w szpitalnym łóżku wałczył przez ponad 140 dni. Walkę przegrał 21 stycznia 1965 roku. Został pochowany w Swindon. Karierę żużlową zaczynał w Gdyni w 1950 r. W latach 1951 – 1957 reprezentował barwy Sparty Wrocław. Trzykrotny medalista drużynowych mistrzostw Polski: dwukrotnie srebrny (1956, 1957) oraz brązowy (1955). Trzykrotny finalista indywidualnych mistrzostw Polski (1955 – VIII miejsce, 1956 – VI miejsce, Rybnik 1957 – VI miejsce). Trzykrotny reprezentant Polski w eliminacjach indywidualnych mistrzostw świata. W 1958 r. pozostał poza granicami Polski i od 1960 r. na arenie międzynawowej reprezentował barwy Wielkiej Brytanii. Czterokrotnie (1960, 1961, 1963, 1964) startował w eliminacjach indywidualnych mistrzostw świata, największy sukces odnosząc w 1963 r., kiedy to zajął IX miejsce w eliminacjach brytyjskich i zakwalifikował się, jako zawodnik rezerwowy, do finału światowego, rozegranego na stadionie Wembley w Londynie. Dwukrotny finalista indywidualnych mistrzostw Wielkiej Brytanii (1963 – IX miejsce, 1964 – XVI miejsce). W lidze brytyjskiej reprezentował barwy klubu Swindon Robins.
Piotr BRUZDA ur. 21.03.1946 r. W latach siedemdziesiątych był liderem wrocławskiej drużyny. Największym Jego sukcesem było wywalczenie w 1975 roku w parze z Edwardem Jancarzem srebrnego medalu Mistrzostw Świata Par. W rozgrywkach o Drużynowe Mistrzostwo Polski startował w latach 1965–1981, przez całą karierę reprezentując klub Sparta Wrocław. Był dwukrotnym brązowym medalistą DMP (1967, 1968). Pomiędzy 1968 a 1977 r. siedmiokrotnie startował w finałach Indywidualnych Mistrzostw Polski, w 1974 r. w Gorzowie Wielkopolskim zdobywając brązowy medal. Był również dwukrotnym uczestnikiem Młodzieżowych Indywidualnych Mistrzostw Polski, w latach 1967 i 1971. W 1968 r. zdobył Srebrny Kask. Dwukrotnie awansował do finałów kontynentalnych (eliminacji Indywidualnych Mistrzostwa Świata), w 1971 r. w Slanach zajął XV, a w 1975 r. w Leningradzie – X miejsce (wcześniej zwyciężając w rozegranym w Pradze turnieju półfinałowym). Po wyjeździe z Polski startował w rozgrywkach ligi szwedzkiej. Zmarł 22 stycznia 1996 roku w Szwecji gdzie mieszkał po zakończeniu kariery zawodniczej. Zginął w tym kraju w wypadku związanym z pracą zawodową. Został pochowany na Cmentarzu Grabiszyńskim we Wrocławiu.
Henryk ZIEJA ur. 17.05.1948, zm. 02.12.2001. Reprezentował wrocławski klub w latach 1971-1984, z przerwą w latach 1974-1976. Miał to szczęście, iż w początkach kariery startował jeszcze w tej wielkiej Sparcie, z Bruzdą, Trzeszkowskim, Pociejkowiczem. W ciągu 11 sezonów startów wystąpił w 79 meczach i odjechał 266 biegów. Uzyskał średnią z tych lat: 0,902 pkt./bieg. Najwyższą średnią miał w sezonie 1973. Wówczas startując w ekstralidze uzyskał średnią 1,579 pkt./bieg. Po zakończeniu kariery wspierał swojego syna Andrzeja. Zmarł 9 grudnia 2001 roku.
Konstanty POCIEJKOWICZ ur 12.01.1932, zm. 18.06.2003. W 1960 roku wywalczył Indywidualne Mistrzostwo Polski. Jest legendą wrocławskiego klubu. Starsi kibice do dziś wspominają jego zadziorność i niezwykłą waleczność. Był jednym z najlepszych zawodników w historii Sparty Wrocław. Już po zakończeniu kariery nie opuszczał Stadionu Olimpijskiego. Oglądał każdy mecz swojej drużyny. Otwarcie przyznawał, że bardzo żałuje, że urodził się… za wcześnie. Na żużlu jeździł w latach 1955 – 1972, z czego tylko jeden sezon (1960 r.) w ówczesnej drugiej lidze. Z powodu kontuzji nie startował w 1964 r. W Sparcie w ciągu 17 sezonów startów rozegrał 200 meczów, Wystartował w 821 biegach, uzyskując 1602,5 pkt. oraz 41 bonusów. Jego średnia biegowa ze wszystkich lat starów jest niewiarygodna bo wynosi 2,002 pkt./bieg. W 1960 r. reprezentował Polskę w rozegranym w Göteborgu finale Drużynowych Mistrzostw Świata, w którym polscy zawodnicy zajęli IV miejsce. Wielokrotnie startował w eliminacjach Indywidualnych Mistrzostw Świata, trzykrotnie awansując do finałów europejskich: Göteborg 1959 – X m., Londyn 1966 – XII m. oraz Wrocław 1968 – XVI m.
Robert DADOS ur. 15.02.1977 r, zm. 30.03.2004 r. Karierę zawodniczą rozpoczął w rodzinnym Lublinie. W latach 2001-2003 reprezentował barwy Sparty Wrocław. Największym sukcesem Roberta był tytuł Indywidualnego Mistrza Świata Juniorów, który wywalczył w 1998 roku w Pile. Z wrocławską drużyną wywalczył srebrny i brązowy medal Drużynowych Mistrzostw Polski. W finale IMP w barwach Sparty startował dwukrotnie – w 2001r był 6, a rok później 16. W 2000 r. przeżył ciężki wypadek motocyklowy na ulicy Gen. Józefa Hallera w Grudziądzu Odszedł przedwcześnie 30 marca 2004 roku.
Adolf SŁABOŃ ur. 14.10.1928. Legenda wrocławskiego żużla. Przez wiele lat był nieodłączną częścią naszego klubu. Zawodnikiem, na którego zawsze można było liczyć. W Sparcie startował przez 21 sezonów od 1952 r do 1971 r z przerwą w 1955 r. W latach 1956 oraz 1958 występował zarówno w pierwszej jak i w drugiej drużynie Sparty. Podczas swojej kariery odjechał 860 biegów w 226 meczach. Uzyskał średnią 1,713 pkt./bieg (zdobył 1409,5 pkt.). Ze Spartą zdobył 4 srebrne i pięć brązowych medali drużynowych mistrzostw Polski. W 1967 r wystartował w finale IMP i zajął 12 miejsce zdobywając 4 pkt. Po zakończeniu kariery opiekował się synem Robertem i wnukiem Krzysztofem, którzy także startowali we wrocławskim klubie. Zmarł 11 czerwca 2005 roku.
Lee RICHARDSON ur. 25 kwietnia 1979 w Hastings, zm. 13 maja 2012 we Wrocławiu) W Sparcie startował w 2002 r. Juniorski mistrz świata z 1999 (Vojens, Dania). Wielokrotny reprezentant Wielkiej Brytanii jako senior. Finalista Drużynowego Pucharu Świata w latach 2003-2006, w tym srebrny medalista w 2004 i brązowy z 2006 r. Uczestnik cyklu Grand Prix IMŚ w latach 2003-2006. Dwukrotnie stawał na podium tych turniejów – w 2004 w Cardiff zajął trzecie, a w 2005 w Bydgoszczy drugie miejsce.
W lidze polskiej startował nieprzerwanie od 1999 do 2012 roku. Z polskimi drużynami wywalczył cztery medale DMP – złoty w 1999, brązowy w 2002 (ze Spartą) i 2009 oraz srebrny w 2006. 13 maja 2012 podczas meczu Betardu Sparty Wrocław z PGE Marmą Rzeszów w 3. biegu uległ ciężkiemu wypadkowi uderzając w bandę na prostej przeciwległej do startowej, w miejscu, gdzie kończy się banda „dmuchana”. Po upadku stwierdzono krwotok wewnętrzny, został przewieziony do szpitala, gdzie okazało się, że ma problemy z oddychaniem. Zmarł w szpitalu podczas operacji. Jako przyczyny śmierci podano wielonarządowe obrażenia klatki piersiowej, pęknięte płuco i wykrwawienie.
Wojciech AUGUSTYNOWICZ ur 10.04.1951, zm. 04-09.2008. Zawodnik związany z Wrocławiem. Startował w Sparcie w latach 1975 – 1980. W 1980 r w wieku 29 lat zakończył karierę sportową. W ciągu 6 lat startów wystąpił w 44 meczach, a odjechał 105 biegów. Jego średnia z tych lat to 0,619 pkt./bieg.
Zygfryd KOSTKA ur. 30.01.1946, zm. 14.05.2017 r. W drużynie Sparty występował w latach 1970 – 1978. Był solidnym zawodnikiem drugiej linii. W najlepszym ekstraligowym sezonie w 1975 r. osiągnął średnią 2,00 pkt./bieg. W 1974 r wystąpił w finale indywidualnych mistrzostw Polski i zajął w nich doskonałe 5 miejsce z 10 punktami na koncie. W ciągu 8 sezonów w Sparcie odjechał 248 biegów w 70 meczach. Jego średnia biegowa z tych lat wynosi: 1,786 pkt./bieg.
Jacek RYKIER ur. 16.05.1969, zm. 22.01.2001 r. W Sparcie występował od 1986 r., mając zaledwie 17 lat. Przepowiadano Jemu wielką karierę żużlową. Jednak startując przez 5 sezonów w gronie młodzieżowców gdzieś zagubił się i nie osiągnął oczekiwanych wyników. Starty na żużlu zakończył w 1990 r. W ciągu pięciu sezonów startów na drugim poziomie rozgrywek żużlowych w Polsce osiągnął średnią biegową 1,082 pkt./bieg
Zygmunt ANTOS ur. 04.11.1938 r., zm. 14.11.2014. Zmarł we wrocławskim hospicjum po długiej chorobie mając 76 lat. Był żużlowcem Sparty Wrocław w latach 1958-71. Zygmunt Antos trzykrotne zdobywał z klubowymi kolegami brązowy medal Drużynowych Mistrzostw Polski (1963, 1967-68). Najwyższą średnią biegopunktową osiągnął w 1965 roku, kiedy średnio w każdym wyścigu zdobywał 1,64 pkt.
Jerzy SAŁABUN ur. 09.07.1930 r. zm. 25.07.2005 r. We wrocławskiej Sparcie startował w sezonach 1951-1954 w najwyższej klasie rozgrywkowej. Później reprezentował Spartę Łódź. W 1956 wrócił do Wrocławia i przez trzy sezony do 1958 r. startował w rezerwach Sparty. W 1959 r występuje w pierwszej drużynie w ekstralidze. Kolejne dwa sezony spędza w Krakowie, w którym po sezonie 1960 kończy karierę sportową. W pięciu sezonach ekstraligowych w Sparcie Wrocław wystąpił w 35 meczach. Odjechał 100 biegów ze średnią 1,43 pkt./bieg.
Ryszard JANY ur. 13.07.1954 r., zm. 25.01.2014 r. Był zawodnikiem wrocławskiej Sparty w latach 1973 – 1985. W barwach Spaty przeżywał jazdę w najwyższej lidze, spadki do niższej klasy oraz awans. Zygmunt Słowiński, wychowanek Sparty, tak w jednym z wywiadów opowiadał o Janym: O Janym to ci trochę opowiem, bo to był nieprzeciętny talent czystej wody… To, że nie osiągnął takiego poziomu, do jakiego był predysponowany było chyba spowodowane środowiskiem, z jakiego się wywodził oraz bardzo poważnym wypadkiem w Częstochowie, o ile dobrze pamiętam w trakcie eliminacji mistrzostw Polski par klubowych… Rysiek to był chłopak, który się dla żużla urodził. Mając jego starty, miałeś cały ten sport w małym paluszku. Wspólnie z Robertem Słaboniem trzykrotnie startował w finałach mistrzostw Polski par klubowych, zdobywając 2 srebrne (Leszno 1975, Gdańsk 1976) oraz brązowy (Chorzów 1978) medal. Był również finalistą młodzieżowych indywidualnych mistrzostw Polski (Tarnów 1974 – V miejsce) oraz indywidualnych mistrzostw Polski (Częstochowa 1975 – VI miejsce).
Krzysztof ZABAWA ur. 23.12.1958 r. we Wrocławiu, zm. w kwietniu 2016 r. w Toronto w Kanadzie, gdzie mieszkał po zakończeniu kariery. Po przejściu czterech zawałów, nie wytrzymało Jego serce. W Sparcie startował w latach 1977 – 1985. Lata 80-e to najgorszy okres w historii wrocławskiego żużla. W drużynie jeździł w parze zazwyczaj z Robertem Słaboniem. „Żył żużlem”. Był przyjacielem znanego dziennikarza Bartłomieja Czekańskiego. Lubił czerpać z życia pełnymi garściami. W ciągu 6 sezonów startów wystąpił w 42 meczach. Odjechał 156 biegów, uzyskując 120 punktów i 6 bonusów. Jego średnia to 0,808 pkt./bieg.
Bogdan JĄDER ur. 3.05.1956 r. w Lesznie, zmarł 10.08.2020 r w Niemczech. W wieku 22 lat uzyskał licencję żużlową, ale w barwach Unii Leszno ścigał się tylko w imprezach młodzieżowych. W swoim drugim w karierze sezonie uległ kontuzji – złamał nogę w udzie i wyeliminowało go to ze sportu na dwa lata. W 1981 roku odnowił swoją licencję, jako zawodnik Sparty Wrocław. W Sparcie startował w latach 1981 – 1986 w najgorszym okresie w historii. Jego średnia z tych sezonów to 0,439 w 44 meczach i w 123 biegach.
Po zakończeniu kariery zamieszkał w Niemczech. Wspierał karierę Fritza Wallnera, służył też pomocą Polakom załatwiając im starty w różnego rodzaju turniejach.
Mieczysław POŁUKARD (ur. 31 sierpnia 1930 w Wołominie, zm. 25 października 1985 w Bydgoszczy) – żużlowiec i trener żużlowy. Żużlową karierę rozpoczął we Wrocławiu. W 1950 r występował w Związkowcu Wrocław, w 1951 r w Spójni Wrocław, później w latach 1952-1953 w CWKS Wrocław, by w 1954 r. startować ponownie w Spójni Wrocław. W 1954 r został IMP – jako drugi zawodnik z Wrocławia (po Edwardzie Kupczyńskim). Z drużynami wrocławskimi zdobył dwa medale DMP – oba srebrne. W 1952 z CWKS, a w 1954 ze Spójnią. W 1955 przeniósł się do Polonii Bydgoszcz, gdzie po zakończeniu kariery został trenerem. Jest pierwszym w historii Polakiem, który awansował do finału Indywidualnych Mistrzostw Świata (w 1959 zajął 12 miejsce zdobywając 5 punktów).
Tomasz JĘDRZEJAK – urodzony w 1979 r. w Ostrowie, zmarły tragicznie w 2018 r. Po prostu kapitan! Bezgranicznie oddany Sparcie Wrocław. Był ulubieńcem wrocławskiej publiczności, za ogromne serce do walki. W barwach Sparty został IMP w 2012 r w Zielonej Górze. Miał też brąz z 2003 r. W DMP wywalczył ze Spartą medal brązowy w 2002 r., oraz dwa srebrne w 2015 i 2017 r. W MPPK wywalczył dla Sparty dwa złota (2011, 2017), srebro w 2007 r oraz brąz w 2013 r. W barwach Sparty startował od 2002 r do 2017 r. przez dwanaście sezonów, z przerwami w latach 2004-2006, oraz 2010. Więcej o Jędrzejaku znajdziecie tutaj: https://nawirazu.com/po-prostu-ogor/ .
Jerzy BŁOCH – ur. 24 sierpnia 1927 w Poznaniu, zm. 1 września 1997 r. Startował w barwach Unii Zielona Góra w latach 1946-1950. Kolejne dwa sezony jeździł w Stali Ostrów Wielkopolski, a w barwach Spójni/Ślęzy/Sparty Wrocław zadebiutował wiosną 1953 i jeździł tam do zakończenia kariery w 1965 r. W barwach wrocławskiego klubu zdobył cztery srebrne (1954, 1956, 1957, 1958) oraz trzy brązowe (1953, 1955, 1963) medale drużynowych mistrzostw Polski.
Błocha można nazwać jednym z pionierów zielonogórskiego żużla obok Wacława Krysińskiego, Ksawerego Sawickiego, Józefa Śmigalskiego.
Kreso OMERZEL ur. 12.03.1957 r w Novym Meste na Słowenii, zm. 25.10.2016 r. Był słoweńskim żużlowcem i trenerem w Krsko. Starty na żużlu zaczął w 1975 r. Karierę zakończył w 1998 r. Był żonaty. Miał dwóch synów. Był dwukrotnym indywidualnym mistrzem Słowenii w 1985 i w 1993 r. Z drużyną AMD Krsko zdobył w 1982 r. drużynowe mistrzostwo Słowenii. W Sparcie Wrocław startował w sezonie 1980 i wypełniał limit zawodnika młodzieżowego. Odjechał 32 biegi w 6 meczach. Zdobył 28 pkt i 3 bonusy. Uzyskał średnią 0,969 pkt./bieg. Wygrał trzy biegi – dwa we Wrocławiu w meczu z Włókniarzem (56-50 dla Sparty) i jeden na wyjeździe w Zielonej Górze (62-46 dla Falubazu).
Mieczysław KOSIERB ur. 31.07.1922 r – zm. 06.10.1989 r. Karierę rozpoczął dość późno, bo w wieku 29 lat. W latach 1951 – 1954 oraz 1956 – 1958 reprezentował barwy Sparty Wrocław. W 1952 r w IMP zajął siódme miejsce z 8 punktami na koncie. W dorobku ma trzy srebrne (1954, 1955, 1956) medale DMP oraz dwa brązowe (1952 i 1953) medale DMP. W 1958 r startował tylko w drugoligowych rezerwach Sparty. Karierę zakończył w 1960 r. w pierwszoligowym Krakowie.
Jan MICHALAK ur. 03.04.1947 r. zm. 15.12.2004 r. Przez całą karierę sportową związany z wrocławską Spartą. Starty rozpoczął w 1966 r. Ściganie na żużlu zakończył w 1975 r. Przez 10 sezonów wystąpił w 44 meczach i 95 biegach. Jego średnia to 0,705 pkt./bieg.
Lucjan KORSZEK ur. 22 kwietnia 1939 roku w wiosce Horst położonej w pobliżu niemieckiego Hanoweru – zm. 4 lipca 2021 r. Jego największą pasją były sporty motorowe. Jako działacz zorganizował natomiast we Wrocławiu szereg imprez żużlowych o międzynarodowej randze.
Cały okres II wojny światowej spędził z rodzicami we Wrocławiu, z którym związał się do końca swojego życia.
W 1959 roku uzyskał licencję uprawniającą do występów w sportach motorowych. Jako zawodnik startował w enduro, na motocrossie, w wyścigach drogowych oraz w trialu.
W latach 60. Lucjan Korszek został żużlowym działaczem, natomiast w 70. uzyskał międzynarodową licencję, zajmując się m.in. organizacją finału Indywidualnych Mistrzostw Świata w 1970 na wrocławskim Stadionie Olimpijskim. – Byłem w tym czasie działaczem i zawodnikiem jedynego klubu na świecie (Sparty Wrocław – dop.), który miał w swoich szeregach dwóch wiceprezydentów Światowej Federacji Motocyklowej. Mowa tutaj o dr Lechu Baranie oraz inż. Zbigniewie Flasińskim. Nie było drugiego takiego klubu w Europie i na całym świecie, który miałby dwóch, tak wysoko postawionych działaczy w FIM. Obaj ci panowie przekazali mi ogromną wiedzę w kwestii organizacji imprez sportowych – wspominał Lucjan Korszek.
Do lat 90. sprawował wszystkie funkcje, w tym kierownicze, na zawodach żużlowych – m.in. turniejach rangi Grand Prix.
Bronisław RATAJCZYK urodził się 19 października 1924 roku, a zmarł w wieku niemal 76 lat 9 kwietnia 2000 roku.
Bruno jako działacz żużlowy wyprzedzał swoją epokę. To on „wynalazł” – dosłownie – na ulicach Wrocławia Edwarda Kupczyńskiego. To również Ratajczyk – po karnym przeniesieniu go z Wrocławia nad morze sprowadził do Wybrzeża gwiazdę Stali Gorzów – Zenona Plecha. Co w ówczesnych czasach nie było takie proste.
Na początku lat 50-ych Bronisław Ratajczyk wspólnie z Władysławem Dmochowskim, Henrykiem Czekańskim, był współzałożycielem wrocławskiej Sparty, klubu – wówczas nie tylko żużlowego. Zresztą do dziś uważany jest za założyciela wrocławskiego żużla. Był posiadaczem legitymacji klubowej Sparty z numerem 1, wychowawcą mistrzów Polski Edwarda Kupczyńskiego i Mieczysława Połukarda, a także Tadeusza Teodorowicza, Adolfa Słabonia i innych.
Bronisław Ratajczyk jako szkoleniowiec (menedżer) wygrał pierwszy, historyczny plebiscyt redakcji „Słowa Polskiego” na najlepszych sportowców i trenerów Dolnego Śląska. Potem pracował w Polonii Bydgoszcz i Wybrzeżu Gdańsk. Był także coachem polskiej reprezentacji i sędzią międzynarodowym.
Ogromny sukces jakim było zdobycie złotego medalu indywidualnych mistrzostw Polski przez Edwarda Kupczyńskiego w 1952 roku odbiło się głośnym echem.
Alojzy FRACH urodził się 24 maja 1927 roku w Brynicy. Zmarł kilka lat temu w Niemczech. Był zawodnikiem wrocławskich klubów Spójni, Ślęzy i Sparty.
Największym jego sukcesem indywidualnym był start w Indywidualnych Mistrzostwach Polski. W 1954 r. wystąpił w pięciu finałowych turniejach IMP, zajmując w końcowej klasyfikacji jedenaste miejsce. Jego zdobycze punktowe: 6 pkt we Wrocławiu, 1 pkt w Katowicach, 4 pkt w Lesznie (w dwóch startach jako rezerwowy), 4 pkt w Bydgoszczy, oraz 1 pkt w Warszawie. Do klasyfikacji generalnej wliczano trzy najlepsze wyniki. Alojzy Frach zgromadził 14 punktów. Mieczysław Połukard został mistrzem Polski, a Edward Kupczyński (obaj Spójnia Wrocław) był wówczas trzeci. Drugie miejsce zajął Janusz Suchecki z Budowlanych Warszawa.