To, że rywalizacja par ma swój wyjątkowy smaczek, zaczęto zauważać w połowie lat 60-tych. Mistrzostwa Świata Par zostały wprowadzone do kalendarza FIM z inicjatywy SVEMO (Szwedzka Federacja Motocyklowa). W Skandynawii w tamtym czasie tego typu zawody były organizowane bardzo często, także jako rywalizacja o mistrzostwo Szwecji (od 1954 roku). Ostatecznie szwedzki działacz, Carl Gustaf Ringblom, zaproponował ponad 50 lat temu, by na wzór rozgrywanych w jego ojczyźnie zawodów, wprowadzić do kalendarza FIM mistrzostwa świata par.

Po raz pierwszy próbne międzynarodowe rozgrywki par przeprowadzono 1 września 1968 roku w niemieckim Kempten (wówczas RFN). Zawody nie miały jednak rangi mistrzostw. Wówczas najlepsi byli Szwedzi, przed Brytyjczykami i Norwegami.

25 września 1969 roku w Sztokholmie (Szwecja) odbyły się „międzynarodowe mistrzostwa FIM najlepszych par”. Zawody te podobnie jak rozegrane rok wcześniej w Kempten nie miały jeszcze charakteru oficjalnych mistrzostw świata. Jednak sukces sportowy i organizacyjny tej imprezy, a także upór Szwedów sprawił, że w październiku 1969 roku, podczas kongresu FIM w Ljubljanie podjęto decyzję o wprowadzeniu do oficjalnego terminarza zawodów żużlowych także mistrzostw świata par. Żużlowcy w MŚP walczyli o trofeum, którym była replika skandynawskiego kamienia runicznego, wykonana w krysztale i osadzona na podstawie z drewna użytego kilkaset lat temu do budowy okrętu wikingów, oczywiście przekazana władzom FIM przez Szwedów.

Szef polskiego żużla, płk. Rościsław Słowiecki od początku był sceptycznie nastawiony do nowego pomysłu SVEMO, a zaakceptowanego przez FIM. W 1970 roku na półfinał MŚP do Mariboru wysłał więc mocno zaawansowany wiekowo zestaw Marian Spychała, Paweł Mirowski, startujący na co dzień w naszej drugiej lidze. Polacy awansowali do finału, ale szef naszego żużla pozostał nieugięty i nasz duet nie pojechał na finał do szwedzkiego Malmoe.

Wróćmy jednak do „międzynarodowych mistrzostw FIM najlepszych par”, rozegranych 55 lat temu, 25 września w Sztokholmie.

W zawodach zwyciężyła para z Nowej Zelandii, w której składzie występowali 34-letni urodzony w Londynie Bob Andrews (w dorobku „tylko” brązowy medal DMŚ z 1961 roku dla Wielkiej Brytanii) oraz 30-letni Ivan Mauger, który miał już w swoim dorobku dwa tytuły indywidualnego mistrza świata w barwach Nowej Zelandii (1968 oraz 1969). Ten drugi zdobyty przez niego 12 dni przed zawodami w parach.

Nowozelandczycy o punkt wyprzedzili gospodarzy. Szwedzi występowali wówczas w składzie Ove Fundin i Gote Nordin. Brązowy medal wywalczyli Anglicy (Nigel Boocock, Martin Ashby).

Duety z bloku krajów socjalistycznych: Czechosłowacja, NRD, Bułgaria zajęły trzy ostatnie miejsca w rywalizacji siedmiu par.

Wyniki finału „międzynarodowych mistrzostw FIM najlepszych par”, Sztokholm, 25 września 1969 roku:
I. Nowa Zelandia – 28 pkt.
Ivan Mauger – 18
Bob Andrews – 10

II. Szwecja – 27 pkt.
Ove Fundin – 15
Goete Nordin – 12

III. Anglia – 21 pkt.
Nigel Boocock – 11
Martin Ashby – 10

IV. Dania – 17 pkt.
Ole Olsen – 13
Bent Norregaard – 4

V. Czechosłowacja – 12 pkt.
Jan Holub – 8
Zdenek Majstr – 4

VI. NRD – 9 pkt.
Gerhard Uhlenbrock – 8
Jochen Dinse – 1

VII. Bułgaria – 8 pkt.
Petar Petkow – 6
Petar Iliew – 2