11 września 1966 roku we Wrocławiu reprezentacja Polski została najlepszą drużyną świata. Biało-czerwoni na 48 punktów możliwych do zdobycia uzyskali aż 41 oczek, przy czym zastępujący Andrzeja Pogorzelskiego w jednym wyścigu Edmund Migoś zanotował defekt.

W półfinale DMŚ 1966 roku we Lwowie Marian Rose był najlepszym zawodnikiem czwórmeczu, zdobywając komplet 12 punktów. W tamtych zawodach startowali jeszcze: Paweł Waloszek, Antoni Woryna i Andrzej Wyglenda. Jednak kandydatów do startu w finale Drużynowych Mistrzostw Świata we Wrocławiu było aż dziewięciu: Andrzej Pogorzelski, Konstanty Pociejkowicz, Edmund Migoś,  Stanisław Tkocz, Zbigniew Podlecki, Antoni Woryna, Andrzej Wyglenda, Marian Rose oraz Paweł Waloszek. . W tym gronie była więc cała piątka zawodników, którzy rok wcześniej wygrali drużynowe mistrzostwo w Kempten.

Paweł Waloszek miał niestety wypadek w meczu ligowym swojego Śląska Świętochłowice ze Stalą Gorzów Tym samym odpadło bardzo mocne ogniwo reprezentacji, ale, jak to w sporcie bywa, pech Waloszka dawał szansę jego kolegom. Najbardziej skorzystał na tym Andrzej Pogorzelski, który wskoczył do składu biało-czerwonych. Z pozostałej ósemki GKŻ postanowiła bowiem postawić na tercet lwowski, dołączając do ekipy właśnie Pogorzelskiego oraz jako rezerwowego Migosia.

Rywalami biało-czerwonych byli, jak w większości finałów w tamtych latach, Szwedzi, Brytyjczycy oraz ZSRR. – Kandydatów do tytułu jest czterech, a więc o trzech za dużo, a w takich sytuacjach jak wiadomo dochodzi do ostrej walki. Będzie na co popatrzeć – „Motor” zachęcał do wybrania się na finał. Niespecjalnie jednak musiał, bo na trybunach Stadionu Olimpijskiego zasiadło, według prasowych doniesień, aż 65 tysięcy fanów. I z pewnością tego nie żałowali. Bo obejrzeli teatr jednego aktora, a precyzyjniej rzecz ujmując jednego zespołu. Na Polaków nie było tego dnia siły, jeździli jak w przysłowiowym transie i po sportowemu zdemolowali rywali. Wystarczy przypomnieć ostateczne wyniki. Pierwsza Polska zgromadziła aż 41 punktów na 48 możliwych, drugi był ZSRR 25 punktów, trzecia Szwecja 22 punkty, blamażem zakończył się start wspólnej ekipy brytyjskiej, która zgromadziła zaledwie 8 punktów, chociaż w składzie miała Nowozelandczyków Barry’ego Briggsa i Ivana Maugera.

Dla Polski punkty zdobyli: Wyglenda, Woryna i Rose po 11 oraz Pogorzelski 8. Prasa podkreślała dominację biało-czerwonych nad rywalami, jeszcze nigdy wcześniej w historii mistrzostw zwycięzca nie osiągnął tak dużej przewagi. Krakowskie „Tempo” pisało w sprawozdaniu z finału mistrzostw, który odbył się we Wrocławiu. – Sukces Polaków jest tym cenniejszy, że wywalczony został już po dwunastu biegach i z dużą końcową różnicą punktów nad następnym w klasyfikacji zespołem. Poza biegiem XV, w którym startujący w miejsce Pogorzelskiego Migoś miał defekt maszyny, w pozostałych wyścigach nasi zdecydowanie przewyższali rywali zwyciężając jedenastokrotnie, a czterokrotnie zajmując drugie lokaty.

Wrocław nie po raz pierwszy i nie po raz ostatni okazał się szczęśliwym miejscem dla polskiego speedwaya.

Wyniki finału DMŚ, Wrocław 11 września 1966 roku:

I. Polska – 41 pkt.
Andrzej Wyglenda – 11
Andrzej Pogorzelski – 8
Marian Rose – 11
Antoni Woryna – 11
Rez. Edmund Migoś – 0

II. ZSRR – 25 pkt.
Wiktor Trofimow – 6
Igor Plechanow – 6
Boris Samorodow – 9
Farit Szajnurow – 4
Rez. Jurij Czekranow – ns

III. Szwecja – 22 pkt.
Leif Encorna – 4
Ove Fundin – 2
Bjorn Knutsson – 11
Gote Nordin – 3
Rez. Leif Larsson – 2

IV. Wielka Brytania – 8 pkt.
Nigel Boocock – 4
Barry Briggs – 1
Terry Betts – 0
Ivan Mauger – 3
Rez. Colin Pratt – 0

Bieg po biegu:

Heat 01 Wyglenda, Trofimov, Enecrona, Boocock
Heat 02 Pogorzelski, Plechanov, Briggs, Fundin (ef)
Heat 03 Knutsson, Rose, Samorodov, Betts
Heat 04 Woryna, Szajnurov, Nordin, Mauger
Heat 05 Pogorzelski, Trofimov, Nordin, Betts
Heat 06 Knutsson, Wyglenda, Plechanov, Mauger
Heat 07 Samorodov, Woryna, Boocock, Larsson
Heat 08 Rose, Enecrona, Szajnurov, Briggs
Heat 09 Rose, Mauger, Trofimov, Fundin (ef)
Heat 10 Woryna, Plechanov, Enecrona, Betts
Heat 11 Wyglenda, Samorodov, Nordin, Briggs
Heat 12 Knutsson, Pogorzelski, Boocock, Szajnurov
Heat 13 Rose, Boocock, Plechanov, Larsson
Heat 14 Woryna, Knutsson, Trofimov, Briggs
Heat 15 Samorodov, Larsson, Mauger, Migos (ef)
Heat 16 Wyglenda, Fundin, Szajnurov, Pratt

Tekst na podstawie artykułu redaktora  Roberta Nogi