Indywidualne Mistrzostwa Świata na żużlu w 1982 roku były 37. edycją oficjalnych Mistrzostw Świata, która miała wyłonić najlepszego zawodnika globu.

Światowy finał w 1982 roku odbył się w Los Angeles w Stanach Zjednoczonych. Był to jedyny raz, kiedy Indywidualny Finał Światowy odbył się poza Anglią lub Europą przed nadejściem serii Speedway Grand Prix w 1995 roku.

400-metrowy (440 jardów) tor żużlowy na finał został ułożony na istniejącym torze lekkoatletycznym w Los Angeles Memorial Coliseum. Dziś stwierdzilibyśmy, iż utworzono tor czasowy. Jak widać takie tory nie są wymyślone przez organizatorów SGP. Impreza odbyła się przy udziale około 40 000 osób, co stanowi największą w historii frekwencję na zawodach żużlowych w Stanach Zjednoczonych.

Tytułu IMŚ broniła amerykańska gwiazda speedwaya Bruce Penhall. Jego największym konkurentem był (nieżyjący już) Brytyjczyk Kenny Carter. I właśnie miedzy tymi dwoma zawodnikami doszło do sporej – nierozstrzygniętej do dziś – kontrowersji.

Bieg 14 mistrzostw okazał się najbardziej kontrowersyjnym wyścigiem wieczoru i jednym z najbardziej kontrowersyjnych biegów w całej historii żużla i finałów IMŚ. Po słabym starcie, obrońca tytułu Bruce Penhall i Anglik Kenny Carter zajmowali 3. i 4. Miejsce, za mistrzem świata z 1976 roku Peterem Collinsem i Australijczykiem Philem Crumpem Jednak obaj rywale przebili się przed Crumpa i byli na 2. i 3. Miejscu – tuż za Collinsem. Carter wcisnął się pod Penhalla i przeszedł od wewnętrznej  na drugie miejsce pod koniec drugiego okrążenia. Jednak obaj zawodnicy zaczęli zderzać się ze sobą na prostej startowej, a Carter wysunął się do przodu. Carter następnie wszedł szeroko w pierwszy wiraż,  co pozwoliło Penhallowi „wjść” pod niego. Carter następnie upadł, wchodząc na przeciwległą prostą. Spowodowało to zatrzymanie wyścigu. Norweski sędzia Torrie Kittlesen wykluczyła Cartera z wyścigu za przerwanie biegu. Carter zaprotestował, twierdząc, że Penhall uderzył go w motocykl (na wirażu), powodując jego upadek na tor. Carter wrócił więc na linię startu, próbując powstrzymać powtórkę bez niego. Osoby funcyjne i jego menedżer Ivan Mauger zostali następnie zmuszeni do usunięcia Cartera z toru.

Chociaż nie pokazano tego w telewizyjnej transmisji z IMŚ, to amatorskie nagrania wideo nakręcone z trybun na pierwszym i drugim wirażu potwierdziły decyzję Kittlesena. Nagranie pokazało, że Penhall i Carter nie dotknęli się na wirażu i, że Anglik sam zaliczył upadek. Mimo to do dziś wiele osób nie potrafi stwierdzić, kto wówczas był winny przerwania biegu 14. Wkrótce po zawodach, w wywiadzie telewizyjnym z amerykańskim nadawcą Kenem Squierem, sędzia Kittlesen powiedział, że wykluczył Cartera, ponieważ uważał, że Anglik upadł bez pomocy Penhalla. Powiedział również, że ostrej jazdy, takiej jak ta Penhalla i Cartera na prostej startowej, można się spodziewać w światowym finale.

Phil Crump, który miał najlepszy widok na to zdarzenie, ponieważ był bezpośrednio za walczącycm e sobą duetem, rzekomo zgodził się z decyzją wykluczającą Cartera.

Penhall wygrał powtórkę z Collinsem i Crumpem. Niestety, wynik powtórki ostatecznie kosztował młodszego brata Collinsa, Lesa, utratę tytułu mistrza świata. Był to jego jedyny start w finale IMŚ.

Dodatkowo, gdyby Penhall został wykluczony z biegu 14, a nie Carter, Les Collins miałby niewielkie szanse na zdobycie tytułu IMŚ, ponieważ ostatecznie ukończył finał z 2-punktową przewagą nad trzecim Amerykaninem Dennisem Sigalosem. Jednak w takim wypadku Carter miałby duże szanse na zdobycie tytułu. Wygrywając powtórkę biegu 14, Carter miałby dwa punkty przewagi nad Lesem Collinsem. Wówczas Carter zostałby mistrzem, Les byłyby drugi a Penhall walczyłby o trzecie miejsce z Amerykaninem  Kelly Moranem

W kolejnej kontrowersyjnej decyzji, dwa wyścigi później Kittlesen wykluczył Václava Vernera z Czechosłowacji po starciu z Georgiem Hackiem z Niemiec Zachodnich. Incydent był podobny do incydentu Penhall / Carter. Jednak tym razem to zawodnik, który pozostał na swoim motocyklu  (Verner), został wykluczony (chociaż dowody wideo dostępne w tamtym czasie dla Kittlesena dokładnie pokazywały całe wydarzenie).

28 sierpnia 1982 roku ostatecznie to Amerykanin Bruce Penhall, na torze w Los Angeles wywalczył złoty medal Indywidualnych Mistrzostw Świata. Tytuł wicemistrzowski przypadł Anglikowi Lesowi Collinsowi. Drugi reprezentant Stanów Zjednoczonych Dennis Sigalos cieszył się z medalu brązowego. Jedyny startujący wówczas w tych zawodach Polak, Edward Jancarz został sklasyfikowany na dziesiątym miejscu. Co należy uznać za dobry wynik. Z zawodników tzw. Kontynentalnych lepszy od Jancarza był tylko Jiri Stancl z Czechosłowacji.

Wyniki finału IMŚ, Los Angeles 28 sierpnia 1982 roku:
1. Bruce Penhall (Stany Zjednoczone) – 14 pkt. (2,3,3,3,3)  
2. Les Collins (Anglia) – 13 (3,3,1,3,3)
3. Dennis Sigalos (Stany Zjednoczone) – 12 (3,2,2,2,3)  
4. Kelly Moran (Stany Zjednoczone) – 11 (2,1,3,3,2)
5. Kenny Carter (Anglia) – 10 (3,3,3,w,1)
6. Dave Jessup (Anglia) – 8 (3,2,0,3,0)
7. Hans Nielsen (Dania) – 8 (1,0,2,2,3)
8. Jan Andersson (Szwecja) – 8 (1,2,2,1,2)
9. Jiri Stancl (Czechosłowacja) – 7 (0,1,3,1,2)
10. Edward Jancarz (Polska) – 7 (2,2,1,2,0)
11. Georg Hack (RFN) – 6 (2,0,2,1,1)
12. Kai Niemi (Finlandia) – 5 (0,3,1,0,1)
13. Peter Collins (Anglia) – 5 (1,0,0,2,2)
14. Phil Crump (Australia) – 4 (1,1,1,1,0)
15. Vaclav Verner (Czechosłowacja) – 2 (0,1,0,w,1)
16. Michaił Starostin (ZSRR) – 0 (0,0,0,0,0)
Rez. Emil Sova (Czechosłowacja) – ns
Rez. Andy Grahame (Anglia) – ns

Bieg po biegu:
Bieg 01 Sigalos, Moran, P Collins, Starostin
Bieg 02 Carter, Jancarz, Andersson, Verner
Bieg 03 Jessup, Hack, Crump, Stancl
Bieg 04 L Collins, Penhall, Nielsen, Niemi
Bieg 05 Penhall, Andersson, Moran, Hack
Bieg 06 Niemi , Jessup, Verner, P Collins
Bieg 07 L Collins, Jancarz, Crump, Starostin
Bieg 08 Carter, Sigalos, Stancl, Nielsen
Bieg 09 Moran, Nielsen, Crump, Verner
Bieg 10 Stancl, Andersson, L Collins, P Collins
Bieg 11 Carter, Hack, Niemi, Starostin
Bieg 12 Penhall, Sigalos, Jancarz, Jessup
Bieg 13 Moran, Jancarz, Stancl, Niemi
Bieg 14 Penhall, P Collins, Crump, Carter [w]
Bieg 15 Jessup, Nielsen, Andersson, Starostin
Bieg 16 L Collins, Sigalos, Hack, Verner[w]
Bieg 17 L Collins, Moran, Carter, Jessup Bieg
Bieg 18 Nielsen, P Collins, Hack, Jancarz
Bieg 19 Penhall, Stancl, Verner, Starostin
Bieg 20 Sigalos, Andersson, Niemi, Crump

Wszystkie biegi finału IMŚ w Los Angeles w 1982 roku: