23 kwietnia 1985 r. zmarła supergwiazda żużla, która cieszyła się ogromną popularnością zarówno wśród fanów, jak i rywali.
Urodzony 9 września 1955 roku Sanders był wesołkiem, który uwielbiał się śmiać. Ale był niezwykle oddany swojej pasji – jaką był żużel. Karierę żużlową, rozpoczął mając zaledwie 15 w 1970 r. Jego ojciec Bill był zapalonym żużlowcem, który chciał, aby jego syn poszedł w jego ślady. Sanders junior zadebiutował w zawodach żużlowych w wieku 16 lat na Liverpool Speedway 4 lipca 1971 roku.
Mający wielki talent do ścigania na torze i nieprzeciętne umiejętności Sanders już w pierwszym sezonie startów doskonale odnalazł się w towarzystwie najlepszych australijskich żużlowców. W 1972 roku, niespełna 17 letni Billy został zatrudniony przez Ipswich Witches w Brytyjskiej Lidze Żużlowej.
Bardzo szybko stał się idolem, nie tylko miejscowych kibiców. Po meczach Sanders cierpliwie rozdawał autografy, pozował do zdjęć, rozmawiał z kibicami. Gdzieś z boku temu wszystkiemu przyglądała się przyszła żona uśmiechniętego zawodnika – Judy. Uwielbiał być w centrum uwagi.
Małżeństwo z Australijką zaowocowało przyjściem na świat dwójki dzieci: syna i córki Belindy. Żona Judy opiekowała się domem, który był dla Sandersa prawdziwym schronieniem i ostoją jego prywatności, przed barwnym życiem idola wielu fanek i fanów.
W następnym roku (1973) zajął trzecie miejsce w mistrzostwach Australii na Sydney Showground za Johnem Boulgerem i Johnem Langfieldem.
Sanders był mistrzem ligi brytyjskiej w 1975 i 1976, a po powrocie do Australii zajął trzecie miejsce w krajowym czempionacie w 1976 i 1977. W 1978 r został po raz pierwszy indywidualnym mistrzem Australii. Tytułów mistrza swojego kraju ma w sumie sześć. Pozostałe tytuły IMA zdobył nieprzerwanie w latach 1980 – 1983, oraz w 1985. W tabeli wszech czasów indywidualnych mistrzostw Australii Sanders z 10 medalami (6 złotych, 1 srebrny, 3 brązowe) zajmuje drugie miejsce za Leigh Adamsem, który ma 11 złotych krążków. Trzeci jest Chris Holder z pięcioma złotymi medalami.
Starsza siostra Billy’ego, Robyn, mówi, że jej brat-dowcipniś był ubóstwiany i ceniony przez całą rodzinę: Billy był bardzo dobry w piłce nożnej i boksie, odniósłby sukces w każdym sporcie, na który miałby ochotę. Miał ogromny zapał i poświęcał się całkowicie temu co robił..
Ale Billy był także typowym młodszym bratem. Robyn tak wspomina jedną z historii związaną z młodszym bratem: Kiedyś na rzece Hawkesbury w Windsor Billy zaprosił mnie na przejażdżkę jego ukochana motorówką. Jak tylko ruszyliśmy Billy wprawił łódź w szybki krąg, kąt stawał się coraz bardziej ostry, aż krawędź łodzi znalazła się w wodzie. Billy bawił się najlepiej w swoim życiu, a ja wpadłam w histerię. Dosłownie musieli mnie wynieść z łodzi. Billy uważał, że to świetny dowcip!
Jak wielu zawodników miał swoje nawyki i przesądy. Billy nigdy nie jadł przed imprezą, wątpię, czy zjadł lunch przed wieczornym spotkaniem. Pamiętam, jak wiele razy wracałam do domu z Sydney Showground, a Billy zatrzymywał się o północy na burgera. – opowiada jego siostra.
W rywalizacji międzynarodowej Sanders jest uważany za jednego z najlepszych żużlowców, którzy nigdy nie zostali indywidualnymi mistrzami świata. W swoim debiucie w Mistrzostwach Świata Par wraz z Philem Crumpem zajął czwarte miejsce.
Później został wybrany do australijskiej drużyny, która wygrała Drużynowy Puchar Świata w 1976 na White City w Londynie.
W 1980 r w finale Indywidualnych Mistrzostw Świata w Göteborgu zdobył swój pierwszy medal indywidualny. Zajął trzecie miejsce. Mimo, iż był mistrzem Australii, to w latach 1981 i 1982 nie zakwalifikował się do finałów IMŚ.
W 1983 r powetował sobie wcześniejsze niepowodzenia. W Norden został wicemistrzem świata, przegrywając tylko z zawodnikiem gospodarzy Egonem Müllerem. A w Göteborgu wraz z Garym Guglielmim także został wicemistrzem świata w parach.
Na Wyspach Brytyjskich w 1979 r zmienia barwy klubowe i reprezentuje Birmingham Brummies, później walczy w Hull Vikings, a następnie Kings Lynn Stars. W 1983 powraca do Ipswich Witches.
Przez 15 lat rywalizacji w pełnym adrenaliny żużlu forma Billy’ego Sandersa nigdy nie spadła poniżej pewnego wysokiego poziomu. Ostatni ze swoich australijskich tytułów zdobył na początku 1985 roku, wyprzedzając Phila Crumpa, który rok wcześniej przerwał mistrzowską serię Billy’ego.
Jednak poza sportem i wynikami na torze Sanders miał też życie prywatne. Billy w najlepszych swoich latach nie doceniał tego, co robiła dla niego żona. Judy była dla Sandersa oparciem. A on, nie doceniając tego, nie odwdzięczał się żonie lojalnością. Wielki świat pochłonął go całkowicie. Wszystko przychodziło mu łatwo. Może gdyby talent uzupełnił większymi nakładami pracy jego medalowy dorobek indywidualnych mistrzostw świata byłby większy niż srebro z Norden (1983) i brąz z Göteborga (1980)?
Judy wybaczała mężowi wszystkie zdrady i wybryki, a także skłonności do alkoholu, kobiet i niestety, narkotyków. Z czasem po zdjęciu maski wesołka, stawał się agresywny. Kilku jego kolegów doświadczyło na własnej twarzy bokserskich ciosów Australijczyka, a niektórzy nie zdążyli schylić się, gdy w ich kierunku rzucał skrzynkę z narzędziami.
Inaczej zachowywał się w nocnych lokalach. Zrelaksowany, czarujący, uśmiechnięta gwiazda potrafiąca bawić się jak mało kto. Zupełnie inny… dopóki nie zostawał w pokojowym hotelu sam i nie nachodził go atak furii skutkujący zdemolowaniem pokoju.
W domu nie zachowywał się lepiej. Czarujący w stosunku do innych kobiet, w swoich czterech ścianach złość po przegranym wyścigu wyładowywał na żonie. W końcu, coś w Judy pękło i nie chciała dłużej znosić wybryków męża. Najpierw miała romans, a później z tym człowiekiem stworzyła szczęśliwy związek. Została jego żoną.
Sanders w marcu 1985 r. w glorii indywidualnego mistrza Australii, wrócił do Anglii. Po raz pierwszy bez żony. Jego życie prywatne ostatecznie legło w gruzach. Jego związek z Judy szybko się rozpadł. Rozstał się z żoną i stanął w obliczu poważnych trudności finansowych. Zrozumiał, że utracił jedyne wsparcie, jakie w swoim życiu miał. 23 kwietnia 1985 Billy Sanders odebrał sobie życie w swoim domu w Ipswich. Otruł się spalinami samochodowymi we własnym garażu.
Mowę pożegnaną nad grobem Billy’ego wygłosił bliski przyjaciel i były mistrz świata, Amerykanin Bruce Penhall, który był ojcem chrzestnym dzieci Billy’ego, Belindy i Deana. Billy miał też drugą córkę Emmę z innego związku.
Na pogrzebie Sandersa było wielu rywali z toru, zjawili się najbliżsi przyjaciele zawodnika, w tym australijski żużlowiec John Titman.
Na pogrzebie nie pojawiła się Judy, która na Wyspach była obwiniana o śmierć męża.
Syn Billy’ego, Dean, miał zaledwie osiem lat, gdy zmarł jego ojciec. Nigdy nie pogodził się ze stratą swojego taty. Także odebrał sobie życie w wieku zaledwie 19 lat.
Bruce Penhall przerwał żużlową emeryturę w 1988 roku, aby wystąpić w inauguracyjnym turnieju żużlowym Billy Sanders Memorial na Sydney Showground w Australii. Od tamtej pory zwycięzca Australian Solo Championship otrzymuje trofeum Billy’ego Sandersa.
Robyn, starsza siostra Billy’ego tak wspomina swojego genialnego brata: Billy nie był aniołem, ale nie był też diabłem.
Ilekroć były australijski żużlowiec, John Titman , przyjeżdża do Sydney, jedzie na grób Billy’ego Sandersa w Minchinbury w zachodnim Sydney, aby uczcić pamięć o zmarłym koledze: Billy był moim bardzo dobrym przyjacielem, był jednym z najlepszych australijskich żużlowców lat 70-ych i 80-ych XX w. Miał gwiazdorską jakość, był prawdziwym ulubieńcem fanów i był bardzo szanowany w świecie żużla.
