Peter Spencer Collins urodził się 24 marca 1954 roku w szpitalu Davyhulme w Urmston w Manchesterze. Całą karierę żużlową trwającą 15 lat (1971–1986) spędził w drużynie Belle Vue Aces, której kibicował jako dziecko. Uzyskał przydomek Master of Belle Vue (Mistrz Belle Vue).                

W swojej karierze Peter Collins zdobył 10 tytułów mistrza świata w zawodach żużlowych (jeden indywidualny, cztery w parach i pięć drużynowych pucharów świata), co czyni go najbardziej utytułowanym brytyjskim zawodnikiem w historii. W czasie swojej kariery zanotował 118 występów w reprezentacji Anglii na żużlu (rekord) i 9 występów w reprezentacji Wielkiej Brytanii.          

W szkole pracował w ogrodzie warzywnym, aby uzbierać pieniądze na motocykl, a następnie spędził dwa lata jako praktykant montera w firmie Shell, zanim odszedł, aby skoncentrować się na karierze żużlowej.                          

W 1971 roku Collins jeździł na wypożyczeniu w Belle Vue i nieistniejącym już Rochdale Hornets (zespół młodzieżowy Belle Vue). Peter pojechał swój pierwszy pełny sezon dla Aces w 1972 roku, mając zaledwie osiemnaście lat. Osiągnął wtedy średnią w meczach ligi brytyjskiej na poziomie 8,44 pkt. na mecz. Ponadto Asy zdobyły w tym roku podwójną koronę – zwyciężyli w lidze i pucharze. Collins zdobył mistrzostwo jeźdźców ligi brytyjskiej w 1974 i 1975 roku.               

Natomiast upragniony tytuł mistrza Wielkiej Brytanii na żużlu zdobył w wieku 25 lat w 1979 roku.

Mając 19 lat, w 1973 roku zakwalifikował się do swojego pierwszego finału Indywidualnych Mistrzostw Świata na żużlu w Chorzowie. Peter ponownie zakwalifikował się do Światowego Finału w 1974 roku, zajmując w Goeteborgu szóste miejsce z dziewięcioma punktami na koncie. (tyle samo punktów mieli wówczas John Louis i Bengt Jansson). Jednak wygrał British League Riders Championship (BLRC) na Hyde Road.

Światowy finał w 1975 roku odbył się na Wembley, ale zakończył się rozczarowaniem dla Collinsa, który z 10 punktami zajął piąte miejsce tuż za legendarnym Ivanem Maugerem. Finał w 1976 roku okazał się jednak punktem kulminacyjnym w jego karierze. Wówczas to na Stadionie Śląskim w Chorzowie – jak podają niektóre źródła – w obecności 120 tysięcy widzów został mistrzem świata z czternastoma punktami. Jedyny bieg przegrał z Ivanem Maugerem. Było to w 20 odsłonie dnia, kiedy do upragnionego mistrzostwa wystarczało mu drugie miejsce w tym wyścigu.

Jednak w 1977 roku podczas jazdy na swoim domowym torze doznał kontuzji i poważnie złamał nogę. Ale na torze w Goeteborgu próbował bronić tytułu wywalczonego rok wcześniej. W finale walczył z nogą w gipsie, odczuwając ogromny ból i nie mogąc chodzić bez kul. O włos mu się to udało. Ostatecznie zajął drugie miejsce. Mistrzostwo przegrał jednym punktem z nie kim innym jak Ivanem Maugerem.                      

Więcej sukcesów odnosił w MŚP oraz w DMŚ.

Collins zdobył w swojej karierze cztery tytuły mistrza świata par – każdy z innym partnerem, jeżdżąc dla Wielkiej Brytanii lub Anglii. Tytuł w 1977 roku zdobył na swoim rodzinnym torze Belle Vue (Manchester) z Malcolmem Simmonsem. W 1980 roku był partnerem Dave’a Jessupa w zwycięskiej rywalizacji w Krsko w Jugosławii. Mieszkaniec Yorkshire Kenny Carter był jego partnerem w Göteborgu w 1983 r.. Natomiast w 1984 r. w Lonigo we Włoszech wraz z innym zawodnikiem z Belle Vue Ace, Chrisem Mortonem, zdobył swój ostatni tytuł mistrza świata w parach. Zajął także drugie miejsce z Carterem ulegając parze USA Bobby Schwartz i Dennis Sigalos w Światowym Finale Par w rozegranym w 1982 roku w Sydney. 

Zwycięstwo Anglii w Światowym Finale Par w 1983 roku uznano za szczęśliwe. Collins miał szczęście, że pozwolono mu ponownie wystartować w wyścigu 10 przeciwko Danii (Erik Gundersen i Hans Nielsen) po tym, jak powtórki wideo sugerowały, że po prostu źle ocenił śliski tor Ullevi na pierwszym wirażu po starcie i upadł, powodując zatrzymanie tego wyścigu. Collins na szczęście wystartował w powtórce, a Anglia zyskała dodatkowe dwa punkty w wyniku zwycięstwa 5: 0 z Duńczykami (Nielsen miał wykluczenie za zerwanie taśmy w powtórnym przejeździe, podczas gdy Gundersen miał awarię silnika po bezpiecznym prowadzeniu przez niemal trzy okrążenia). Ostatecznie wygrana w tym biegu okazała się kluczowa, ponieważ Anglia pokonała w tych zawodach australijską parę Billy’ego Sandersa i Gary’ego Guglielmi zaledwie jednym punktem i zdobyła tytuł. Jak na ironię, w dalszej części spotkania Sanders (do tego momentu niepokonany) podobnie jak Collins upadł na śliskim torze w na pierwszym wirażu biegu przeciwko Niemcom z Zachodu. W 10 wyścigu sędzia pozwolił Collinsowi na wystąpienie w powtórce. Ale teraz po upadku Sandersa, sędzia spotkania FIM, Australijczyk Sam Bass, bez wahania wykluczył swojego rodaka z powtórki, którą ostatecznie wygrał Guglielmi. Ponieważ Niemcy z Zachodu nie byli zbyt mocni na Ullevi, prawdopodobnie Australia uzyskałaby w tym biegu wynik 5: 1, gdyby Sanders nie został wykluczony. Ostatecznie obie decyzje Bassa pomogły Anglii zapewnić sobie rekordowy szósty tytuł mistrza świata w parach.

Collins był ponadto pięciokrotnym mistrzem świata w drużynie. Swój pierwszy tytuł zdobył dla  Wielkiej Brytanii w 1973 roku na Wembley, zaledwie dwa tygodnie po debiucie w Światowym Finale w Polsce. Jego cztery inne zwycięstwa to zwycięstwa w barwach Anglii w 1974 (Wrocław, Polska), 1975 (Norden, Niemcy Zachodnie), 1977 (Wrocław) i 1980 (Wrocław). Drugie miejsce zajął także w 1978 (Landshut, RFN), 1983 (Vojens, Dania) i 1984 (Leszno, Polska).           

Jako ciekawostkę należy podać fakt, iż w 1984 roku w Lesznie w drużynie angielskiej występowało aż trzech braci Collins. Peter zdobył 2 punkty (2,0,0,-), Phil uzyskał 7 oczek (1,2,2,2) a także rezerwowy Neil który wywalczył 2 punkty (2).

Życie po żużlu    

Po zakończeniu kariery zawodniczej stał się częścią zespołu odpowiedzialnego za uratowanie klubu po sprzedaży stadionu Hyde Road i zabranie zespołu z powrotem do ich wówczas pierwotnego domu na Kirkmanshulme Lane. Został także szanowanym komentatorem telewizyjnym w Sky Sports.            

W listopadzie 2001 roku otrzymał tytuł MBE za zasługi dla wyścigów motocyklowych.       

Rodzina

Peter ma czterech braci, z których wszyscy byli żużlowcami, Lesa (który w Światowym Finale w 1982 r. w Los Angeles zajął drugie miejsce za Brucem Penhallem), Phila, Neila i Stephena. Z żoną Angelą ma syna i córkę. Jego syn Chris i siostrzeniec Aidan również jeździli na żużlu, ale obaj już zakończyli swoje kariery.

20 bieg finału IMŚ w Chorzowie w 1976 roku: