Historia rozgrywek o Złoty Kask sięga 1961 roku. Zdobywca trofeum miał prawo startować w kasku w złotym kolorze we wszystkich rozgrywkach aż do wyłonienia kolejnego triumfatora. Początkowo były to rozgrywki dla zawodników pierwszoligowych. W kolejnych latach uczestników nominowano, a same zawody były podstawą do wyłonienia reprezentacji Polski na najważniejsze zawody jak finały IMŚ i DMŚ. W latach 1961 do 1975 rozgrywano od sześciu do dziewięciu turniejów finałowych, odliczając przeważnie dwa najsłabsze rezultaty. Wyjątkiem był rok 1970, gdy najpierw rozegrano szerokie eliminacje dla trzydziestu dwóch zawodników, by następnie wyłonić uczestników finałów, których celem było wyłonienie reprezentantów kraju na pierwszy historyczny finał IMŚ w naszym kraju (Wrocław).

Celem cyklu zawodów o Złoty Kask było wyłonienie najlepszego zawodnika danego sezonu, który potrafił utrzymać wysoką formę przez niemal cały sezon. Pierwsze edycje Złotego Kasku przypominały cykl Grand Prix.

W 1975 roku rozgrywki o Złoty Kask składały się z ośmiu turniejów finałowych. Każdy turniej po razie rozgrywano na torach zespołów walczących o drużynowe mistrzostwo Polski.

3 kwietnia 1975 we Wrocławiu zainaugurowano edycję Złotego Kasku w 1975 roku. W stolicy Dolnego Śląska dwa pierwsze miejsca zajęli gospodarze. Zwyciężył z kompletem punktów Zygfryd Kostka, przed Piotrem Bruzdą. Trzeci był Zenon Plech ze Stali Gorzów Wlkp.

10 kwietnia 1975 roku w Częstochowie odbył się drugi finał zawodów o Złoty Kask. Turniej  wygrał zawodnik gospodarzy Marek Cieślak. Klubowy kolega triumfatora Zenon Urbaniec wywalczył drugą pozycję. Bydgoszczanin Henryk Glucklich zajął trzecie miejsce.

Z medalistów wrocławskiego finału najlepiej spisał się Zygfryd Kostka, który z 8 punktami był siódmy. Piotr Bruzda zajął 9 miejsce. Zenon Plech pod Jasną Górą nie startował.

Wynik drugiego finału Złotego Kasku, 10 kwietnia 1975 r, Częstochowa:
1. Marek Cieślak (Częstochowa) – 14 (3,2,3,3,3)
2. Zenon Urbaniec (Częstochowa) – 12 (3,3,w,3,3)
3. Henryk Glucklich (Bydgoszcz) – 10 (2,0,3,2,3)
4. Bogusław Nowak (Gorzów Wlkp.) – 10 (w,3,3,2,2)
5. Andrzej Jurczyński (Częstochowa) – 10 (2,2,2,2,2)
6. Edward Jancarz (Gorzów Wlkp.) – 9 (3,1,1,2,2)
7. Zygfryd Kostka (Wrocław) – 8 (1,1,w,3,3)
8. Piotr Pyszny (Rybnik) – 6 (2,t,3,1,0)
9. Piotr Bruzda (Wrocław) – 6 (1,0,0,3,2)
10. Paweł Waloszek (Świętochłowice) – 5 (0,3,d,1,1)
11. Andrzej Wyglenda (Rybnik) – 5 (3,1,0,0,1)
12. Franciszek Stach (Opole) – 5 (1,2,2,0,u)
13. Jerzy Rembas (Gorzów Wlkp.) – 4 (0,2,1,1,0)
14. Andrzej Tkocz (Rybnik) – 4 (1,1,w,1,1)
15. Henryk Żyto (Gdańsk) – 3 (2,t,w,1,0)
16. Jerzy Kowalski (Leszno) – 2 (d,d,2,0,u)
Rez. Jacek Gierzyński (Częstochowa) – 3 (3,0)
Rez. Czesław Goszczyński (Częstochowa) – 1 (0,1)

Ostatecznie w 1975 roku turniej żużlowy z cyklu rozgrywek o „Złoty Kask” wygrał Edward Jancarz, drugi był Zenon Plech, a Bogusław Nowak stanął na najniższym stopniu. Dodajmy, że na czwartym miejscu w Złotym Kasku uplasował się kolejny zawodnik Stali Gorzów – Jerzy Rembas.

W klasyfikacji generalnej Złotego Kasku 1975 roku uwzględniano tylko sześć najlepszych wyników, odrzucając dwa najsłabsze turnieje danego zawodnika.

Zawodnicy Stali Gorzów w 1975 roku zdominowali także rozgrywki o drużynowe mistrzostwo Polski zajmując wówczas pierwsze miejsce.

Zdjęcie z archiwum Janusza Ratajczyka