10 września 1936 roku po raz pierwszy oficjalnie walczono o tytuł Indywidualnego Mistrza Świata. Historycznym zwycięzcą został Lionel Van Praag z Australii, który na stadionie Wembley w biegu dodatkowym pokonał Erica Langtona z Anglii. Rodak triumfatora Bluey Wilkinson został brązowym medalistą. Przed 1936 rokiem w kilku państwach rozegrano nieoficjalne mistrzostwa globu. Zmagania odbyły się w Argentynie, Francji, Anglii oraz Australii.
Dziennikarze londyńskiego dziennika „The Star”, w 1929 roku zaczęli organizować zawody motocyklowe pod nazwą „Star Championships”. Były to jednak imprezy nieoficjalne. Dopiero rok 1936, gdy pieczę nad zawodami objęła światowa federacja FICM, przyjmuje się jako początek rywalizacji o tytuł indywidualnego czempiona globu w jeździe na żużlu.
Zanim wyłoniono 16 uczestników finału na Wembley, odbyły się eliminacje, w których wzięło udział 63 jeźdźców. Nie zabrakło wśród nich śmiałków z egzotycznych – z dzisiejszego punktu widzenia – żużlowych państw: Hiszpanii, Kanady czy RPA.
O prawo startu rywalizowało na Wyspach Brytyjskich 36 Brytyjczyków, 11 Australijczyków, po 3 Amerykanów i Duńczyków, po 2 Hiszpanów, Niemców i Szwedów oraz po jednym przedstawicielu Francji, Kanady, Nowej Zelandii a także Południowej Afryki. Co ciekawe do walki o wielki finał zaproszeni zostali dwaj Rumuni, jednak na zawody nie dojechali.
10 września 1936 roku odbył się finał. Co ciekawe, zawodnicy przystępowali do niego z punktami bonusowymi z eliminacji. Przed finałem każdy zawodnik wiedział ile tych punktów ma na swoim koncie. Jak się miało później okazać, dla Lionela Van Praaga miały one niebotyczne znaczenie.
Rankiem w dniu zawodów radio BBC podało, że… zawody są odwołane. Było to oczywiście nieprawdą i do końca dnia, co 15 minut, stacja korygowała swój błąd. Mimo zamieszania, na trybunach stadionu Wembley zasiadło 74 tys. widzów. Dla zwycięzcy przygotowano okazały puchar oraz 500 funtów (dziś to niewiele ponad 2,5 tys. złotych). Co ciekawe, złoty medal przewidziano dla wicemistrza (oraz 250 funtów). Trzeci dostał srebro i 100 funtów, a czwarty brązowy krążek oraz 50 funtów.
Na Wembley niepokonany (15 pkt) okazał się Bluey Wilkinson. Reprezentantowi Australii wystarczyło to jednak zaledwie do 3. miejsca. Wszystko dlatego, że z eliminacji „zabrał” do finału tylko 10 oczek (w klasyfikacji łącznej miał więc 25).
Do wyłonienia pierwszego w historii oficjalnego indywidualnego mistrza świata na żużlu potrzebny był wyścig dodatkowy. Po 26 punktów mieli bowiem Australijczyk Lionel Van Praag (12 w eliminacjach + 14 w finale) oraz Anglik Eric Langton (13+13). W barażu lepszy okazał się „Kangur”, który wygraną zapewnił sobie śmiałym atakiem na ostatnim łuku.
Miejsce | Nr | Zawodnik | Kraj | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | Punkty | Bonus Pkt | Razem |
1. | 11. | Lionel Van Praag | Australia | 3 | 3 | 3 | 2 | 3 | 14 | 12 | 26 |
2. | 14. | Eric Langton | Anglia | 3 | 3 | 3 | 2 | 2 | 13 | 13 | 26 |
3. | 8. | Bluey Wilkinson | Australia | 3 | 3 | 3 | 3 | 3 | 15 | 10 | 25 |
4. | 1. | Frank Charles | Anglia | 3 | 3 | 0 | 2 | 0 | 8 | 12 | 20 |
5. | 9 | Cordy Milne | USA | 2 | 2 | 1 | 3 | 3 | 11 | 9 | 20 |
6. | 2. | Dick Case | Australia | 2 | 0 | 3 | 1 | 2 | 8 | 9 | 17 |
7. | 5. | Jack Ormston | Anglia | 1 | 1 | 2 | 3 | 1 | 8 | 9 | 17 |
8. | 15. | Vic Huxley | Australia | 1 | 2 | 0 | 2 | 2 | 7 | 10 | 17 |
9. | 4. | George Newton | Anglia | 0 | 0 | 3 | 1 | 0 | 4 | 12 | 16 |
10. | 12. | Jack Milne | USA | 1 | 2 | 1 | 0 | 2 | 6 | 9 | 15 |
11. | 13. | Bob Harrison | Anglia | 0 | 0 | 2 | 0 | 3 | 5 | 10 | 15 |
12. | 16. | Morian Hansen | Dania | 2 | 1 | 2 | d | 0 | 5 | 10 | 15 |
13. | 3. | Wal Phillips | Anglia | 1 | 1 | 0 | 2 | 1 | 5 | 7 | 12 |
14. | 7. | Ginger Lees | Anglia | 2 | 0 | 1 | 0 | 1 | 4 | 7 | 11 |
15. | 6. | Arthur Atkinson | Anglia | 0 | 2 | 1 | 0 | 0 | 3 | 6 | 9 |
16. | 10. | Bill Pitcher | Anglia | 0 | 1 | w | w | 1 | 2 | 7 | 9 |
17. | R1. | Norman Parker | Anglia | 1 | 1 | – | – | – | – | 6 | 7 |
18. | R2. | Blazer Hansen | Dania | – | – | – | – | – | – | 5 | 5 |
Bieg po biegu:
01 Charles Case Phillips Newton 73.6
02 Wilkinson Lees Ormston Atkinson 77.2
03 Van Praag C Milne J Milne Pitcher 75.8
04 Langton Hansen Huxley Harrison 76.8
05 Charles C Milne Ormston Harrison 75.4
06 Langton Atkinson Pitcher Case 77.4
07 Van Praag Huxley Phillips Lees 77.6
08 Wilkinson J Milne Hansen Newton 78.6
09 Van Praag Hansen Atkinson Charles
10 Case Ormston J Milne Huxley 78.6
11 Langton Charles Lees J Milne 76.8
12 Newton Harrison N Parker Lees 77.8
13 Wilkinson Langton C Milne Phillips 77.2
14 Wilkinson Van Praag Case Harrison 76.6
15 Ormston Phillips (Hansen d) (Pitcher w) 79.6
16 C Milne Huxley Newton Atkinson 78.4
17 Wilkinson Huxley Pitcher Charles 78.6
18 C Milne Case Lees Hansen 78.8
19 Harrison J Milne Phillips Atkinson 79.8
20 Van Praag Langton Ormston Newton 78.2
Na podstawie książki „Dirt-track. Żużel lat przedwojennych”