17 grudnia 1908 w australijskim Sydney urodził się Lionel van Praag. Był Żydem. Jedynym synem pochodzącego Louisa van Praaga i Mozelle May, urodzonej w Indiach. Lionel był pierwszym Indywidualny Mistrz Świata na żużlu z 1936 roku. Wielokrotny medalista Indywidualnych Mistrzostw Australii (1940-3m., 1941-2m., 1946-2m., 1947-2m.) i Drużynowych Mistrzostw Wielkiej Brytanii (1931-1932). W lidze brytyjskiej występował w klubach z Wembley i New Cross.
Van Praag ukończył szkołę techniczną i później odbywał praktyki jako mechanik maszyn do pisania. Nabyta wiedza techniczna przydała się później w jego karierze żużlowej. Sam przygotowywał sobie motocykl do zawodów.
W wieku 18 lat rozpoczął ściganie na żużlu na torach w rodzimej Australii a także Nowej Zelandii. Odnosił sukcesy w zawodach lokalnych i w 1931 r wyjechał Anglii. Na Wyspach żużel był wtedy bardzo popularny. Na zawodach żużlowych stadiony były wypełnione kompletami publiczności.
Z Lionelem van Praagiem Wembley Lions zdobyli w 1931 r podwójne mistrzostwo na Wyspach Brytyjskich. Lwy były najlepsze zarówno w lidze Southern League jak i National Trophy.
W 1932 r po utworzeniu National League Lionel van Praag z Wembley Lions ponownie zostaje mistrzem. 1932 r uznawany jest jako początek rozgrywek o Drużynowe Mistrzostwo Wielkiej Brytanii.
Prężnie rozwijający się przemysł filmowy postanowił wykorzystać popularność żużla. W 1933 r w Wielkiej Brytanii powstał film Money for Speed, w którym epizodyczną rolę zagrał Van Praag W filmie tym wystąpili John Loder , Ida Lupino , Cyril McLaglen, Moore Marriott, Ginger Lees czy też Frank Varey. W produkcji zagrał również promotor żużla Johnnie Hoskins.
Australijczyk potem wystąpił jeszcze w jednej filmowej produkcji Speedway Racing, ale wielkiej kariery aktorskiej nie zrobił. Znacznie lepiej poszło mu na torze. Ostatecznie van Praag wystąpił w trzech Finałach Indywidualnych mistrzostw Świata.
Zawody finałowe pierwszej edycji indywidualnych mistrzostw świata na żużlu odbyły się 10 września 1936 roku w brytyjskim Londynie na słynnym stadionie Wembley w obecności 74 tysięcy widzów.
O końcowej klasyfikacji mistrzostw decydowała łączna liczba punktów zgromadzona w eliminacjach i turnieju finałowym.
By wziąć udział w turniejach eliminacyjnych najpierw należało przebrnąć przez kwalifikacje. Dopiero po przebrnięciu kwalifikacji zawodnicy rywalizowali w siedmiu turniejach eliminacyjnych. Wszystkie zawody rozegrano na terenie Wielkiej Brytanii.
Sześć rund rozegrano na stadionach londyńskich: Harringay Stadium, West Ham Stadium, Wembley Stadium, New Cross Stadium, Wimbledon Stadium, Hackney Wick Stadium. Jedynie piątą rundę eliminacyjną rozegrano w Manchesterze na stadionie Hyde Road.
Każdy z zawodników uczestniczących w finale startował z punktami zaliczonymi z eliminacji. Punkty uzyskane w siedmiu turniejach sumowano każdemu zawodnikowi. Następnie ustalono jaki stanowią procent możliwej zdobyczy punktowej. Tak uzyskaną liczbę dzielono przez siedem i zaokrąglano do pełnej liczby.
Australijczyk Bluey Wilkinson był niepokonany 10 września 1936 r. Jednak 10 pkt z eliminacji sprawiło, że 25 oczek wystarczyło do trzeciego miejsca. O tytule mistrzowskim miał zdecydować bieg dodatkowy. Lionel van Praag miał 26 punktów (14 z Wembley i 12 z eliminacji). Taką samą zdobycz miał Brytyjczyk Eric Langton (13 punktów w finale i 13 pkt z eliminacji).
W dodatkowym biegu o złoto Langton dotknął taśmy. Zgodnie z obowiązującymi przepisami za dotknięcie taśmy powinien zostać wykluczony. Jednak Van Praag stwierdził, że nie chce zdobyć tytułu bez walki i nalegał, aby wyścig odbył się we dwóch. W powtórce biegu finałowego po starcie, to Langton dotarł pierwszy do wirażu i prowadził w wyścigu o złoto przez 3 i pół okrążenia. Na ostatnim łuku czwartego okrążenia Van Praag wykorzystał odrobinę miejsca jaką zostawił Langton i na mecie był przed Brytyjczykiem o mniej niż długość koła motocykla.
Po latach pojawiły się plotki, że jeszcze przed pierwszym podejściem do wyścigu o złoty medal obaj żużlowcy umówili się, że pieniędzmi za tytuł się podzielą, a o złocie przesądzi start i wyjście z pierwszego łuku. Mieli się nie ścigać na dystansie. Jednak van Praag nie dotrzymał umowy i wyprzedził Langtona.
Podobno IMŚ z 1936 r. zapłacił Langtonowi 50 funtów by uspokoić swoje sumienie, iż postąpił nie fair w stosunku do swojego rywala i złamał zawartą z nim umowę.
W kolejnych latach Austaralijczyk swego ogromnego sukcesu z 1936 r. już nie powtórzył. Rok później zajął dopiero siódme miejsce, a w 1938 r. był tuż za podium – finał IMŚ skończył na czwartym miejscu.
Po wybuchu II wojny światowej wrócił do Australii. Startował tam w indywidualnych mistrzostwach kraju. Zdobył kilka medali – ale nie został indywidualnym mistrzem Australii (był trzy razy drugi).Wygrał za to mistrzostwa stanu NSW w 1941 roku na Sydney Sports Ground i mistrzostwa wiktoriańskie w 1947 roku.
Van Praag wielokrotnie reprezentował Australię w test-meczach z Anglią na torach w całym kraju, w tym na Sydney Showground , Sydney Sports Ground, Wayville Showground (Adelaide), Claremont Speedway (Perth) i Exhibition Speedway w Melbourne.
Van Praag został odznaczony Medalem Króla Jerzego za odwagę podczas II wojny światowej. Samolot Królewskich Australijskich Sił Powietrznych Douglas DC-2 , w którym był drugim pilotem, został zestrzelony przez dwa japońskie samoloty nad cieśniną Sumba w Indonezji. Van Praag, ówczesny sierżant, i kapitan samolotu, oficer lotnictwa Noel Webster, pomogli dwóm kolegom — półprzytomnemu i drugiemu nieumiejącemu pływać — dostać się na brzeg po spędzeniu 30 godzin w wodzie, podczas których musieli odeprzeć kilka ataków rekinów.
Po wojnie Van Praag brał jeszcze udział w zawodach żużlowych, ale w 1950 roku przeszedł na sportową emeryturę. Skoncentrował się na karierze pilota.
Australijczyk zmarł w wieku 79 lat, 15 maja 1987 r. w Royal Brisbane Hospital na rozedmę płuc. Jej przyczyną było uzależnienie od tytoniu. Van Praag nie pił alkoholu ale nałogowo palił papierosy.
Był dwukrotnie żonaty. Miał czwórkę dzieci: trzy córki i syna.
W 2000 r. rząd Australijskiego Terytorium Stołecznego zadecydował, aby w Dywizji Gordon nadać placom i ulicom nazwy słynnych australijskich sportowców. Jedna z nich stała się Van Praag Place.
