Jack Ellis Young urodził się 31 stycznia 1925 w Adelajdzie, w Australii Południowej. Zmarł 28 sierpnia 1987 w Adelajdzie. Był australijskim żużlowcem , który wygrał Indywidualne Mistrzostwa Świata w 1951 i 1952. Dwukrotnie zwyciężył także w London Riders’ Championship w 1953 i 1954. W latach 1948-1964 dziewięć razy był mistrzem Australii Południowej.
Zwyciężając w mistrzostwach świata na Wembley w 1951 i 1952 r., Young został pierwszym Australijczykiem, który wygrał dwa mistrzostwa świata w jakiejkolwiek odmianie sportów motorowych.
Jack Young zanim 9 maja 1947 r. w Kilburn rozpoczął karierę żużlową, uczestniczył w wyścigach motocyklowych z młodszym bratem Frankiem na Sand Pits w Findon w Adelajdzie. Jego pierwszym motocyklem żużlowym był pożyczony od brata Harley Davidson Peashooter z 1926 r. Jack i Frank reprezentowali Australię w test meczach z Anglią.
Szybko udowodnił, że jest jednym z najlepszych jeźdźców w Australii. Jack w 1948 r. wygrał swoje pierwsze mistrzostwa Australii Południowej. Mistrzem został jeszcze osiem razy latach 1954, 1955, 1956, 1958, 1959, 1960, 1963 i 1964. Zawody za każdym razem odbywały się na Rowley Park Speedway.
Pomimo swoich dwóch tytułów mistrza świata, dziewięciu mistrzostw Australii Południowej oraz tytułów w Queensland i Victorian, Jack Young nigdy nie wygrał ani nawet nie zajął miejsca na podium w Indywidualnych Mistrzostwach Australii na żużlu, które w jego czasach odbywały się prawie wyłącznie w Nowej Południowej Walii (na Sydney Showground lub Sydney Sports Ground) lub w Queensland na terenie Exhibition Ground.
Young odmówił udziału w kilku mistrzostwach Australii. Często woląc zrobić sobie przerwę od żużla, aby cieszyć się australijskim latem i łowił wtedy ryby. Zajął trzecie miejsce w nieoficjalnych „Mistrzostwach Australii” rozgrywanych na stadionie Harringay w Londynie w 1950 r. Brytyjscy promotorzy Meli wolne terminy i postanowili zorganizować turniej z udziałem Australijczyków startujących wówczas na Wyspach Brytyjskich.
Po zdobyciu swojego pierwszego mistrzostwa Australii Południowej w 1948 roku w Kilburn, a także po bardzo dobrych występach w test meczach barwach Australii przeciwko Anglii, Jack Young zwrócił na siebie uwagę brytyjskich promotorów. W 1949 r został zawodnikiem Edynburg Monarchs. W swoim debiucie na Wyspach zdobył maksymalną liczbę punktów, wygrywając wszystkie sześć biegów.
W latach 1949, 1950 i 1951 Young wygrał mistrzostwa Scottish Riders Championship (obecnie Scottish Open) w Old Meadowbank w Edynburgu.
W 1951 roku Jack Young przeszedł do historii, zostając pierwszym zawodnikiem z drugiej ligi brytyjskiej, który zdobył tytuł mistrza świata na stadionie Wembley w Londynie. Pokonał Anglika Splita Watermana i innego Australijczyka Jacka Biggsa w biegu dodatkowym o tytuł Indywidualnego Mistrza Świata, po tym jak każdy z nich zakończył część zasadniczą z 12 punktami na koncie.
W 1952 Young przeniósł się do występującego w najwyższej klasie rozgrywek West Ham Hammers za rekordową wówczas kwotę za transfer w Wielkiej Brytanii 3750 funtów. Obronił również tytuł indywidualnego mistrza świata przed 93 000 publicznością na Wembley. Został w ten sposób pierwszym dwukrotnym mistrzem świata a także pierwszym żużlowcem, który zdobył tytuł tytuły mistrzowskie dwa lata z rzędu.
W Hammers występował do końca sezonu 1955 i został zapamiętany jako najlepszy zawodnik West Ham, który kiedykolwiek ścigał się w tej drużynie. Young przez nastepne dwa sezony ścigał się tylko na torach w Australii (w Adelajdzie). W 1958 wrócił do Wielkiej Brytanii, aby jeździć w Coventry Bees. Po kolejnym powrocie do Australii w 1959 r., ponownie jeździł dla Pszczół w 1960 i 1961 r.
Ostatnim finałem światowym Jacka Younga były indywidualne mistrzostwa globu które odbyły się w Malmoe w Szwecji w 1961 r. Był to pierwszy Finał Indywidualnych Mistrzostw Świata na żużlu, który odbył się poza Wembley. W Szwecji Young był rezerwowym i ani razu nie wyjechał na tor w zawodach (podobnie jak drugi rezerwowy Szwed Leif Larsson).
Jack Young reprezentował także Australię w test meczach zarówno u siebie w Australii, jak i za granicą. Po raz pierwszy reprezentował Australię w meczu przeciwko Anglii 17 lutego 1950 roku na torze Kilburn Speedway w Adelajdzie. Był najlepszym zawodnikiem tamtego wieczora, zdobywając 17 punktów. Na początku swojej kariery, kiedy jeździł dla Edyburg Monarchs, Young reprezentował także Szkocję w niektórych meczach.
Jack Young ogłosił zakończenie swej kariery żużlowej w grudniu 1963, po tym jak zdobył swoje dziewiąte i ostatnie mistrzostwo Australii Południowej.
Young był zapalonym wędkarzem. W swoim domu w Adelaide w trofeach z IMŚ przechowywał ciężarki służące do łowienia ryb.
Dwukrotny mistrz świata dostąpił w Australii praktycznie wszystkich zaszczytów.
Zaledwie rok po jego śmierci, w 1988 r Jack Young został wprowadzony do Galerii Sław Australijskiego Sportu za zasługi dla żużla, w 2008 r został wprowadzony do Australian Speedway Hall of Fame, a w 2014 r. wprowadzono go do Motorcycling South Australia Hall of Fame.
Jack zmarł z powodu choroby płuc w Adelaide’s Modbury Hospital 28 sierpnia 1987 roku w wieku sześćdziesięciu dwóch lat. Był nałogowym palaczem, co w połączeniu ze startami na żużlu sprawiło, że miał rozedmę płuc.
Miał żonę, syna i dwie córki. Jack Young był idolem młodego jeźdźca z Christchurch w Nowej Zelandii, Ivana Maugera. Mauger występował przeciwko Youngowi w Australii na początku lat 60-ych XX w. Zaprzyjaźnili się, a ich przyjaźń przetrwała do śmierci Jacka w 1987 r.
Co roku na torze Gillman Speedway w Adelajdzie odbywa się Puchar Jacka Younga (wcześniej znany jako Jack Young Memorial Cup). Pierwsze zawody poświęcone pamięci Younga wygrał Jimmy Nilsen. Szwed zwyciężył w dodatkowym biegu test meczu rozegranego pomiędzy Australią a Szwecją w 1990 r.
W 1995 r Puchar Jacka Younga wywalczył Tomasz Gollob. Polski żużlowiec jest jedynym Indywidualnym Mistrzem Świata, który ma w swojej kolekcjo trofeum znanego Australijczyka.
