Wraz z Gregirm Hancockiem stworzył pierwszy w speedwayu Team Exide. William Gordon Hamill urodził się 23 maja 1970 w Kalifornii, Stany Zjednoczone. Jest byłym indywidualnym mistrzem świata na żużlu, który zdobył ten tytuł w 1996 roku.

Hamill rozpoczął karierę na żużlu w Kalifornii w 1983 r., a w 1986 r. przeszedł na zawodowstwo. W 1990 r. opuścił Kalifornię, aby ścigać się w drużynie Cradley Heathens w Lidze Brytyjskiej, dołączając do innego Kalifornijczyka i przyjaciela Grega Hancocka. W swoim debiutanckim sezonie wyścigów w Europie Hamill zdobył swój pierwszy złoty medal FIM, gdy Stany Zjednoczone zdobyły drużynowy Puchar Świata.

W 1991 roku Hamill ponownie walczył w barwach Heathens i zadebiutował w Światowym Finale na stadionie Ullevi w Göteborgu, zdobywając sześć punktów. Kampania w Mistrzostwach Świata w 1992 roku została przerwana dla Hamilla po złamaniu nadgarstka w finale zamorskm na stadionie Brandon w Coventry. Jednak nadal odgrywał ważną rolę w sezonie Heathens, ponownie zdobywając średnio ponad osiem punktów na mecz. Był także członkiem reprezentacji USA, która po raz drugi zdobyła drużynowy puchar świata w Kumla w Szwecji, zdobywając w finale 10 punktów. W 1993 roku Hamill powrócił do Cradley. Wystąpił po raz drugi w światowym finale, tym razem w Pocking w Niemczech, który wygrał inny Amerykanin Sam Ermolenko. Po raz kolejny zdobył drużynowy Puchar Świata, a USA odzyskały tytuł w Coventry. W 1994 roku Hamill nie dostał się do światowego finału w Vojens w Danii, przegrywając w półfinale z Gregiem Hancockiem.

W 1995 roku nastąpiły zmiany w Mistrzostwach Świata na żużlu i wprowadzono obecnie funkcjonujący system Grand Prix. Ponieważ został rozstawiony dopiero jako pierwszy rezerwowy w serii, Hamillowi udało się wystąpić tylko w dwóch biegach w pierwszej rundzie cyklu SGP we Wrocławiu. Wygrał jednak drugą rundę w Wiener Neustadt w Austrii i ostatecznie zajął piąte miejsce w serii, którą wygrał Duńczyk Hans Nielsen. W 1995 roku zajął także czołowe miejsce wg średniej meczowej w lidze brytyjskiej.

W sezonie 1996 Hamill ponownie występował w drużynie Heathens.  (chociaż teraz jeździli na stadionie Stoke’s Loomer Road, ponieważ zostali wyrzuceni z toru w Dudley Wood) i ponownie uzyskał wysoką średnią w lidze brytyjskiej. W rywalizacji Speedway Grand Prix Hamill połączył siły z kolegą z zespołu Cradley, Hancockiem, tworząc Team Exide. Hamill przez cały sezon był głównym rywalem obrońcy tytułu z 1995 roku – Hansa Nielsena. W rundzie finałowej w Vojens musiał pokonać Duńczyka różnicą co najmniej dziesięciu punktów. Szanse były spore, ale na korzyść Nielsena, który jeździł w swoim rodzinnym kraju. Ale profesor z Oxfordu dostał się jedynie do finału B, ostatecznie kończąc wieczór z czternastoma punktami. Hamill wygrał finał A, zdobywając dwadzieścia pięć punktów i tym samym zostając czwartym mistrzem świata na żużlu z USA.

W 1997 roku Hamill musiał opuścić Cradley Heathens, gdy zespół wycofał się z rozgrywek ligowych i dołączył do Belle Vue Aces w brytyjskiej Elite League. Obrona tytułu mistrza świata rozpoczęła się obiecująco od drugiego miejsca w rundzie otwarcia SGP w Pradze, za innym Amerykaninem i partnerem wyścigowym Team Exide, Gregiem Hancockiem. Na nieszczęście dla Hamilla miała to być wskazówka, jak potoczy się sezon, gdyż przez cały sezon przeważnie minimalnie tracił do swojego rodaka, by zakończyć 1997 rok  srebrnym medalem IMŚ. Hancock natomiast został trzecim amerykańskim mistrzem świata na żużlu w ciągu pięciu lat. Chociaż Hamill był zadowolony z tego, jak spisał się w rywalizacji jako obrońca tytułu, był zdeterminowany, aby odzyskać czempionat globu w 1998 roku.

W sezonie 1998 pojawił się kolejny nowy zespół British Elite League (Coventry Bees) i kolejny obiecujący początek jego kampanii Grand Prix, zajmując drugie, a następnie trzecie miejsce w pierwszych dwóch rundach. Jednak w dalszej części sezonu Hamill spadł nisko w klasyfikacji Grand Prix dostając się do ostatniej rundy w Bydgoszczy bez szans na zdobycie tytułu. Gorsze miało jednak nastąpić, gdy Hamill doznał kontuzji w kontrowersyjnym zderzeniu z Australijczykiem Jasonem Crumpem, przez co Hamill miał złamany kręgosłup. Jak na ironię, ponieważ Hamill nie mógł wziąć udziału w pozostałej części rywalizacji, Crump i Hamill ukończyli rywalizację w SGP 1998 roku na tym samym poziomie, zdobywając sześćdziesiąt dwa punkty, a Crump po odliczeniu zajął ostatnie rozstawione miejsce w serii Grand Prix 1999. Małym pocieszeniem na koniec sezonu było czwarte zwycięstwo w drużynowego Pucharu Świata z drużyną USA, które rozegrano w Vojens w Danii.

Hamill wyzdrowiał po kontuzjach przed rozpoczęciem sezonu 1999. Zmiana formatu serii Grand Prix z szesnastu do dwudziestu czterech zawodników również oznaczała, że przyznano mu rozstawione miejsce w serii. Jednak Hamill miał problemy po powrocie do ścigania i przez większą część sezonu nie mógł zdobyć punktów. Jednakże w ostatniej rundzie Grand Prix oznaki powrotu do najlepszej formy były wyraźne, gdyż zajął piąte miejsce w Vojens, a podczas kwalifikacji do Grand Prix na żużlu wygrał GP Challenge, co zapewniło mu stałe miejsce w Grand Prix 2000.

W 2000 roku Hamill w pełni wyzdrowiał po kontuzji pleców i ponownie rzucił wyzwanie najlepszym na świecie. Wygrał pierwszą rundę cyklu Grand Prix w Pradze i rundę finałową w Bydgoszczy, dokładnie tam, gdzie dwa lata wcześniej doznał kontuzji. Zakończył serię na drugim miejscu z dziewięćdziesięcioma pięcioma punktami, zaledwie siedem oczek za mistrzem świata Markiem Loramem.

Hamill rozpoczął sezon 2001 dołączając do Team Roberts. Zawodnik był pełen optymizmu, że uda mu się odzyskać tytuł mistrza świata. Jednak dwie pierwsze rundy sezonu odbyły się na „tymczasowych” torach na większych stadionach. Te stworzone przez człowieka tory nie pasowały do stylu jazdy Hamilla i zdobył on tylko osiem z pięćdziesięciu możliwych punktów. Rzeczywiście miał dobre zakończenie sezonu, ponownie wygrywając w Pradze i zajmując czwarte miejsce w Bydgoszczy, jednak po tak obiecującym sezonie 2000 Hamill był rozczarowany, że w 2001 roku zajął w klasyfikacji generalnej dopiero szóste miejsce.

W 2001 roku reprezentacja Stanów Zjednoczonych zakwalifikowała się do Finału Pucharu Świata na żużlu na Stadionie Olimpijskim we Wrocławiu. Choć Hamill pierwotnie nie był częścią tej drużyny. Zmieniło się to na dwa dni przed finałem, kiedy Sam Ermolenko upadł podczas swojej ostatniej jazdy w wyścigu, przez co doznał kontuzji i nie mógł wziąć udziału w finale Pucharu Świata. Hamill dołączył do kolegów z drużyny Grega Hancocka, Brenta Wernera, Billy’ego Janniro i Johna Cooka w Polsce. Mimo że musiał jeździć na motocyklu Ermolenki, ponieważ jego własny był niedostępny, Hamill z 13 punktami był najlepszym zawodnikiem druzyny USA. Jednak Amerykanie zajęli w finale piąte, ostatnie miejsce.

Rok 2002 okazał się łabędzim śpiewem Hamilla w Grand Prix. Pięć z torów w serii dziesięciu rund było torami tymczasowymi i naprawdę miał trudności z zajmowaniem pozycji medalowych. Trzecie miejsce w przedostatniej rundzie w Vojens pokazało, że wciąż może mierzyć się z najlepszymi. Mimo że zgodnie z regulaminem zakwalifikował się do serii SGP w 2003 roku, odmówił wzięcia w niej udziału, a ostatnia runda w Sydney w Australii okazała się jego ostatnim Grand Prix w historii.

Po wycofaniu się z serii Grand Prix Hamill skoncentrował się na swoich ligowych wyścigach w Wielkiej Brytanii, Szwecji i Polsce. Jeździł jeszcze przez jeden sezon w drużynie Coventry Bees, po czym przeniósł się do Oxford Cheetahs, a następnie w latach 2006 i 2007 do zawziętego rywala Cradley Heath – Wolverhampton Wolves.

W 2007 roku Hamill po raz piąty został mistrzem USA, pokonując Grega Hancocka. Hamill wycofał się z wyścigów w Europie pod koniec 2007 roku i wrócił do swojego domu w Kalifornii. Zaczął ścigać się w sezonie kalifornijskim 2008, ale podczas upadku doznał kontuzji i opuścił większość sezonu.

Do międzynarodowych zawodów powrócił w 2012 roku, zdobywając dziesięć punktów w zwycięstwie USA w pierwszej rundzie Pucharu Świata na żużlu. We wrześniu 2012 roku po raz szósty został mistrzem USA.

W 2013 roku Hamill został menadżerem Team USA Speedway i z powodzeniem poprowadził zespół do drugiego miejsca w Pucharze Świata FIM Speedway Monster Energy w King’s Lynn.  

Zorganizował Rajd Gumballa dla zawodników od niemowląt do nastolatków, a także prowadził Akademię Żużlową Billy’ego Hamilla, próbując w przyszłości ponownie uczynić USA dominującą siłą na World Speedway.

Zdjęcia: wikipedia