Henryk Piekarski urodził się 7 czerwca 1962 w Kątach.Jest wychowankiem Sparty Wrocław. Przez lata był ulubieńcem wrocławskiej publiczności. W swojej karierze doczekał się kilku przydomków, w tym miedzy innymi „Henka Piekarsson” czy „Pan Profesor”. Przydomki te otrzymał głównie z jego firmowego ataku przy krawężniku. Piekarski miał niesamowitą umiejętność wyprzedzania w taki sposób swoich przeciwników. Często po przegranym starcie na pierwszym wirażu, gdy przeciwnicy „zajmując się sobą „ odjeżdżali od krawężnika, wówczas Piekarski wskakiwał w powstałą lukę po małej i było „po biegu”.
Henryk piekarski swoją karierę żużlową rozpoczynał w czasach, gdy Sparta przez wiele sezonów była czerwoną latarnią ówczesnej drugiej ligi żużlowej. Jednak na początku swojej żużlowej przygody we Wrocławiu miał okazję występować u boku legend Sparty. W 1981 r w zespole ze Stadionu Olimpijskiego występowali Piotr Bruzda, Robert Słaboń, czy Henryk Jasek.
Piotr Bruzda w 1982 r wyjechał do Szwecji. Robert Słaboń od 1983 r występował w Motorze Lublin.
W sezonie 1984 w Sparcie nie było już Piekarskiego i Jaska. Ciężko jest podnieść się klubowi, który stracił swoich najlepszych zawodników w tak krótkim czasie.
Ale Henryk Piekarski po odbyciu dwuletniej zasadniczej służby wojskowej i reprezentowaniu barw GKM-u Grudziądz wraca do Wrocławia. Mimo, kiepskiej sytuacji w klubie był wierny Sparcie. Największe triumfy święcił ze swoim klubem w 1993 i 1994 r kiedy to Sparta Wrocław zdobyła dwa pierwsze w historii tytuły Drużynowych Mistrzów Polski.
Kariera Piekarskiego zaczęła się od bardzo pechowego debiutu, w meczu ze Stalą Rzeszów na Stadionie Olimpijskim 24 maja 1981 roku. Dziewiętnastoletni Piekarski wystartował tylko w jednym biegu, który zakończył… wpadnięciem w sprzęt kierownika startu ustawiony na murawie. Pechowy debiut nie zdeprymował jednak wychowanka Sparty i już w następnym meczu, na torze w Lublinie, był najskuteczniejszych żużlowcem swojego zespołu, zdobywając osiem punktów i wygrywając jeden z wyścigów.. Utalentowany zawodnik szybko stał się podstawowym juniorem wrocławskiego klubu.
W 1987 roku po raz pierwszy w karierze zakończył ligowy sezon ze średnią powyżej dwóch punktów na bieg. Rola lidera zespołu wyraźnie mu odpowiadała, bo w kolejnych latach notował dalsze postępy. W 1988 roku jego średnia wyniosła nawet 2,4 pkt./bieg. Trzy lata późiej Sparta-Aspro z Piekarskim w składzie wreszcie opuściła najniższą klasę rozgrywkową. Piekarski startował co prawda rzadziej, ale wciąż punktował solidnie. Po awansie musiał pogodzić się z rolą „dżokera”, a regularnych startów szukał w drugoligowym zespole rezerw Sparty.
W 1993 roku, Sparta-Polsat Wrocław po raz pierwszy w historii sięgnęła po tytuł Drużynowego Mistrza Polski. Piekarski był ważną częścią mistrzowskiego zespołu. Wystąpił wówczas w prawie wszystkich meczach i zakończył rozgrywki ze średnią 1,6 punktu na bieg. W 1994 r startował rzadziej. Nie udało mu się wygrać ani jednego wyścigu w ekstralidze, ale był po raz drugi członkiem zespołu Drużynowych Mistrzów Polski.
Po zdobyciu drugiego tytułu mistrzowskiego, w 1994 roku, zmienił barwy klubowe, by częściej startować na żużlowych torach. Trafił do najsłabszego zespołu ligowego w Polsce – CemWap-u Opole. W 11 meczach uzyskał czwartą średnią w drużynie, wynoszącą 1,583 pkt/bieg.
Po spędzeniu sezonu w drugoligowym CemWapie postanowił zakończyć sportową karierę.
Później przez jakiś czas był toromistrzem na Nowym Stadionie Olimpijskim.
Do największych osiągnięć Piekarskiego należą: drużynowe mistrzostwo Polski (1993 – 1994), dwunaste miejsce w młodzieżowych indywidualnych mistrzostwach Polski (1983), czternaste miejsce w IPP (1989. Był ósmy w Brązowym Kasku (1981) i piąty w Srebrnym Kasku (1983).
9 października 1990 r na Stadionie Olimpijskim z 13 pkt na koncie wygrał 6 turniej Finałowy o Złoty Kask, będący jednocześnie Memoriałem doc dr Lecha Barana. Drugi był Roman Jankowski a na najniższym stopniu podium stanął Jacek Gomólski.
A tak po jednym z meczów ligowych w 2013 r wrocławskiej Sparty na Stadionie Olimpijskim wypowiadał się na temat zmian w żużlu od czasu jego startów:
Sport pozostaje ten sam, ale otoczka jest zupełnie inna niż kiedyś, bardziej komercyjna. Sprzęt niby jest podobny, ale trochę szybszy (śmiech). W medycynie jest ogromny postęp – spawają kości laserami, skręcają śrubami i zawodnicy szybciej wracają do jazdy. Jak na tamte czasy i warunki ja też ryzykowałem – pojechałem na mecz do Krosna z gipsem. Ściągnąłem go, odjechałem mecz i znowu go założyłem (śmiech).
Piekarski powiedział jak przygotowywał się do szczególnie ważnych meczów ligowych:
Ja zawsze podchodziłem do takich spotkań normalnie, zupełnie jakbym jechał normalny mecz. Nie można robić wielkiej różnicy. Każde zawody są bardzo ważne i wiadomo, że wszystko chce się wygrać. Myślę, że teraz nie ma żadnej zmiany w podejściu – czy to eliminacja, czy to liga – trzeba jechać na maksa!
A jak zachowywał się po upadkach na torze?:
W ogóle o tym nie myślałem. Jeśli się to przeżywa, to człowiek nie powinien wtedy jeździć na żużlu. Taka jest prawda. Trzeba się wyłączyć, stanąć pod taśmą i jedyne na czym się skupić, to żeby wygrać bieg.
Starty Henryka Piekarskiego w DMP na żużlu w Polsce:
Rok | Wiek | Klub | Klasa | M | B | I | II | III | IV | D | U | W | T | Pkt | Bon | Suma | Śr./bieg |
1981 | 19 | Wrocław | 1 Liga | 10 | 45 | 10 | 7 | 15 | 5 | 3 | 4 | 1 | 0 | 59.0 | 0 | 59.0 | 1.311 |
1982 | 20 | Wrocław | 1 Liga | 6 | 23 | 2 | 6 | 5 | 7 | 1 | 2 | 0 | 0 | 23.0 | 0 | 23.0 | 1.000 |
1983 | 21 | Wrocław | 1 Liga | 12 | 63 | 10 | 15 | 25 | 7 | 4 | 2 | 0 | 0 | 85.0 | 3 | 88.0 | 1.397 |
1984 | 22 | Grudziądz | 1 Liga | 4 | 8 | 0 | 3 | 2 | 2 | 0 | 1 | 0 | 0 | 8.0 | 4 | 12.0 | 1.500 |
1985 | 23 | Grudziądz | 1 Liga | 10 | 46 | 6 | 15 | 18 | 5 | 1 | 1 | 0 | 0 | 66.0 | 8 | 74.0 | 1.609 |
1986 | 24 | Wrocław | 1 Liga | 7 | 41 | 4 | 10 | 20 | 6 | 0 | 0 | 1 | 0 | 52.0 | 1 | 53.0 | 1.293 |
1987 | 25 | Wrocław | 1 Liga | 12 | 62 | 16 | 26 | 15 | 2 | 0 | 1 | 2 | 0 | 115.0 | 9 | 124.0 | 2.000 |
1988 | 26 | Wrocław | 1 Liga | 14 | 72 | 33 | 29 | 6 | 1 | 1 | 0 | 2 | 0 | 163.0 | 10 | 173.0 | 2.403 |
1989 | 27 | Wrocław | 1 Liga | 14 | 74 | 38 | 24 | 9 | 0 | 2 | 1 | 0 | 0 | 171.0 | 5 | 176.0 | 2.378 |
1990 | 28 | Wrocław | 1 Liga | 17 | 90 | 44 | 22 | 17 | 4 | 1 | 0 | 2 | 0 | 193.0 | 10 | 203.0 | 2.256 |
1991 | 29 | Wrocław | 1 Liga | 7 | 33 | 11 | 8 | 7 | 4 | 0 | 2 | 1 | 0 | 56.0 | 5 | 61.0 | 1.848 |
1992 | 30 | Wrocław | Ekstraliga | 4 | 10 | 0 | 2 | 4 | 3 | 0 | 1 | 0 | 0 | 8.0 | 1 | 9.0 | 0.900 |
1992 | 30 | Wrocław rez. | 1 Liga | 9 | 45 | 10 | 17 | 15 | 2 | 0 | 0 | 1 | 0 | 79.0 | 7 | 86.0 | 1.911 |
1993 | 31 | Wrocław | Ekstraliga | 16 | 40 | 1 | 17 | 14 | 4 | 3 | 0 | 1 | 0 | 51.0 | 13 | 64.0 | 1.600 |
1994 | 32 | Wrocław | Ekstraliga | 12 | 24 | 0 | 6 | 6 | 11 | 1 | 0 | 0 | 0 | 18.0 | 6 | 24.0 | 1.000 |
1995 | 33 | Opole | 1 Liga | 11 | 48 | 9 | 16 | 13 | 9 | 0 | 1 | 0 | 0 | 72.0 | 4 | 76.0 | 1.583 |
Razem: | 15 sezonów | 165 | 724 | 194 | 223 | 191 | 72 | 17 | 16 | 11 | 0 | 1219 | 86 | 1305 | 1,802 |