Indywidualny Puchar Europy, lub inaczej Indywidualny Puchar Mistrzów o nagrody FIM rozgrywany był na torach klasycznych w latach 1986 – 1993. W zawodach tych nie było eliminacji. Startowali w nim zawodnicy, którzy w poprzednim sezonie zdobyli tytuł indywidualnego mistrza swojego kraju. Gdy któryś z krajowych mistrzów z jakichkolwiek powodów nie mógł uczestniczyć w IPM, zastępował go wicemistrz danego kraju. Impreza została wprowadzona do kalendarza FIM na wniosek ówczesnego prezydenta Komisji Wyścigów Torowych (CPP) FIM – Franci Novaka z byłej Jugosławii.

Organizację turniejów dla europejskich mistrzów krajowych powierzano krajom, które wcześniej nie miały okazji przeprowadzać dużych międzynarodowych imprez. Miało to na celu propagowanie sportu żużlowego. Od 1987 r po śmierci Johna Hoskinsa, twórcy speedwaya Puchar Mistrzów rozgrywano jako memoriał poświęcony jego pamięci.

30 czerwca we włoskim Lonigo odbył się piąty Puchar Mistrzów. Do tej pory najbardziej utytułowanym zawodnikiem tych rozgrywek był Zoltan Adorjan z Węgier.

Madziar w 1987 roku triumfował na swoim torze w Miszkolcu, a rok później w Krsko był trzeci. Adorjan po dwudziestu wyścigach turnieju IPM w Lonigo miał realną szansę na drugi zwycięstwo w tych zawodach w historii. Gdyby tego dokonał stałby się pierwszym żużlowcem, który dwa razy zwyciężał Indywidualny Puchar Europy.

Niestety dla Zoltana, w 1989 mistrzem Danii został Hans Nielsen i 30 czerwca 1990 r. w Lonigo prezentował bardzo dobrą formę. „Profesor z Oxfordu” był obrońcą tytułu mistrza świata zdobytego w 1989 r w Monachium. W wieku 31 lat był już postacią wręcz legendarną w światowym speedwayu. Nic dziwnego, że w barażowej gonitwie pokonał Adorjana i na listę swoich sukcesów mógł dopisać zwycięstwo w Indywidualnym Pucharze Europy.

Węgrowi dla osłody zostało miano najbardziej utytułowanego zawodnika Indywidualnego Pucharu Mistrzów. Startując w latach 1987 – 1992 zdobył 1 złoty, dwa srebrne i jeden brązowy medal IPM.

W zawodach we włoskim Lonigo trzecie miejsce zajął Brytyjczyk Simon Wigg. Indywidualny Mistrz polski z 1989 r z Leszna Wojciech Załuski nie odegrał większej roli w tych zawodach. Z dorobkiem 6 oczek zajął 10 pozycję.

Wyniki IPE, 30 czerwca 1990 r Lonigo:
1. Hans Nielsen (Dania) – 14+3 (3,3,3,2,3)
2. Zoltan Adorjan (Węgry) – 14+2 (3,2,3,3,3)
3. Simon Wigg (Wielka Brytania) – 12 (2,3,3,1,3)
4. Klausch Lausch (RFN) – 11 (3,3,d,3,2)
5. Arnt Forland (Norwegia) – 11 (3,1,2,3,2)
6. Peter Karlsson (Szwecja) – 10 (2,0,2,3,3)
7. Rif Siatgariejew (ZSRR) – 10 (2,2,3,2,1)
8. Juha Moksunen (Finlandia) – 8 (1,3,1,1,2)
9. Petr Vandirek (Czechosłowacja) – 7 (2,1,1,2,1)
10. Wojciech Załuski (Polska) – 6 (1,2,2,1,0)
11. Valentino Furlanetto (Włochy) – 5 (0,2,2,1,0)
12. Toni Pilotto (Austria) – 5 (1,1,1,0,2)
13. Gregor Pintar (Jugosławia) – 3 (0,0,0,2,1)
14. Nikołaj Manew (Bułgaria) – 2 (1,1,d,d,w)
15. Gianni Famari (Włochy) – 1 (d,0,1,0,0)
16. Rene Elzinga (Holandia) – 1 (d,0,0,0,1)