Jeden z czołowych polskich trenerów żużlowych, a w przeszłości zawodnik startujący na żużlowych torach.  Stanisław Chomski urodził się 13 kwietnia 1957 roku w Gorzowie Wlkp.

Jest wychowankiem i byłym zawodnikiem Stali Gorzów Wlkp. Licencję żużlową uzyskał już w wieku 17 lat w1974 roku. Pierwsze ligowe punkty zdobył w sezonie 1975. Był to czas dominacji Stali w krajowych rozgrywkach ligowych. W drużynie – co może niektórych dziwić – było tylko dwóch seniorów – Edward Jancarz i Jerzy Padewski (będący u schyłku swej kariery) i cała masa zawodników młodzieżowych (wówczas do 23 roku życia): Stanisław Chomski, Mirosław Ćwikła, Ryszard Fabiszewski, Andrzej Mielczarek, Bogusław Nowak, Zenon Plech, Jerzy Rembas, Bolesław Rzewiński, czy Mieczysłąw Woźniak. Stanisław Chomski oszałamiającej kariery na żużlu nie zrobił. Ale ma w swoim dorobku trzy złote medale drużynowych mistrzostw Polski (1975,1976, 1977), a także medal srebrny z 1979 roku.

W 1976 roku awansował do finału Brązowego Kasku. Poza tym nie odniósł większych sukcesów indywidualnych. Startował do 1980 roku.

Średnia biegopunktowa Stanisława Chomskiego w okresie startów w Stali Gorzów: 0,40 (1975), 0,50 (1976), 0,33 (1977) i 0,27 (1978).

W tym samym czasie ukończył wydział trenerski w gorzowskiej AWF. Jako II trener pracował w Grudziądzu (u boku Ryszarda Nieścieruka) i Gorzowie (z Edwardem Jancarzem).

W 1987 roku został I trenerem Stali, z którą wywalczył brązowy (1987) i srebrny (1992) medal drużynowych mistrzostw Polski. W połowie 1995 roku został zwolniony z funkcji trenera. Od 1996 do 1998 roku prowadził zespół Polonii Piła, z którą zdobył dwa brązowe (1996 i 1997) i jeden srebrny (1998) medal DMP.

W latach 1999-2009 ponownie pracuje w Stali Gorzów. Z zespołem wywalczył brązowy medal DMP (2000), spadł do I ligi (2002) i doprowadził do powrotu drużyny do najwyższej klasy rozgrywkowej (2007).

W 2004 roku został selekcjonerem reprezentacji Polski, z którą zdobył Drużynowy Puchar Świata (Wrocław, 2005). W 2009 roku został ponownie odwołany z funkcji trenera Stali. W latach 2010-2014 prowadził zespół Lotosu Wybrzeże Gdańsk (znany także jako Renault Zdunek Wybrzeże Gdańsk), z którym w 2011 roku awansował do ekstraligi. Przez pół sezonu 2014 prowadził zespół Unibaksu Toruń, a w maju 2015 roku powrócił do Stali Gorzów, zmieniając na stanowisku trenera Piotra Palucha. Po powrocie do Gorzowa, jako trener doprowadził Stal do zdobycia złotego (2016), trzech srebrnych (2018, 2020, 2022) i dwóch brązowych (2017, 2021) medali DMP.

W 2016 i 2018 roku wybierany Trenerem Roku w Sportach Zespołowych w plebiscycie sportowym Gazety Lubuskiej. Uczestnik kampanii promocyjnej Gorzów #Stąd Jestem (2018). W 2018 i 2022 roku, podczas Gali PGE Ekstraligi, został uhonorowany nagrodą Złotego Szczakiela w kategorii Trener Roku. W 2021 roku został uhonorowany tytułem Trener Dekady w Sportach Drużynowych w Plebiscycie Sportowym „Gazety Lubuskiej”.

Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (2022) i Srebrnym Krzyżem Zasługi (2017).

Kariera zawodnicza:
1974-1979 Stal Gorzów Wlkp.

Kariera trenerska:
1988-1995 Stal Gorzów Wlkp.
1986-1998 Polonia Piła
1999-2009 Stal Gorzów Wlkp
2005 – kadra Polski
2010-2014 Wybrzeże Gdańsk
2014 – KS Toruń
2015- Stal Gorzów Wlkp.

Źródło: encyklopedia.wimbp.gorzow.pl