14 września 1963 roku na słynnym stadionie Wembley w Londynie po raz 14 odbył się finał Indywidualnych Mistrzostw Świata. Po raz czwarty zwyciężył w 18 czempionacie naszego globu. Drugi był jego rodak Bjorn Knutson, a trzeci  Nowozelandczyk Barry Briggs.

Żaden z Polaków nie przebrnął przez sito eliminacyjne. Henryk Żyto w finale europejskim Goeteborgu zajął 10 miejsce. W latach 60-ych XX wieku po raz pierwszy zabrakło Polaków w finale.

Ale był jeden wyjątek. Tadeusz Teodorowicz, były zawodnik Sparty Wrocław po test meczach w Holandii oddalił się od polskiej kipy i pozostał na zachodzie. Wówczas oceniono go jednoznacznie: zdrajca! A kierownik polskiej ekipy Bronisław Ratajczyk został karnie usunięty z wrocławskiego klubu. Ostatecznie „wylądował” w Polonii Bydgoszcz – wówczas milicyjnym klubie sportowym.

Teodorowicz po uzyskaniu brytyjskiego obywatelstwa w 1960 roku startował na Wyspach w eliminacjach do indywidualnych mistrzostw świata, jako zawodnik angielski. Największy sukces odniósł w 1963 roku. Wówczas zajął dziewiąte miejsce w eliminacjach brytyjskich i zakwalifikował się, jako zawodnik rezerwowy, do finału światowego, rozegranego na stadionie Wembley w Londynie.

Jednak gwiazdą wieczoru był Ove Fundin, który przegrał tylko raz ze swoim rodakiem Bjornem Knutsonem w biegu 11.

W sumie Fundin ma pięć tytułów indywidualnego mistrza świata. Wiecej medali złotych – po sześć mają w swoim dorobku Ivan Mauger i Tony Rickardsson. Fundin 15 razy uczestniczył w finałach IMŚ. Jest jednym z dwóch zawodników w historii żużla (obok Jasona Crumpa), którzy dziesięć razy z rzędu stawali na podium IMŚ. Było to w latach 1956-1965. Oprócz startów w indywidualnych czempionatach, Ove zaliczył jeszcze wiele innych imprez rangi światowej. 11 razy występował wraz z kolegami w finałach drużynowych mistrzostw świata. W 1970 roku miał okazję pojechać w finale mistrzostw świata par w Malmö, gdzie cieszył się wraz z Bengtem Janssonem ze srebrnego medalu.

Wyniki finału IMŚ, Wembley, Londyn, 14 września 1963 roku:
1. Ove Fundin (Szwecja) – 14 pkt.
2. Bjorn Knutson (Szwecja) – 13
3. Barry Briggs (Nowa Zelandia) – 12
4. Boris Samorodow (ZSRR) – 11
5. Gote Nordin (Szwecja) – 10
6. Sverre Harrfeldt (Norwegia) – 10
7. Nigel Boocock (Anglia) – 8
8. Leo McAuliffe (Szkocja) – 7
9. Ron How (Anglia) – 7
10. Peter Craven (Anglia) – 6
11. Peter Moore (Australia) – 6
12. Per O. Soderman (Szwecja) – 5
13. Dick Fisher (Anglia) – 5
14. Jim Lightfoot (Anglia) – 4
15. Per Tage Svensson (Szwecja) – 1
16. Arne Carlsson (Szwecja) – 1
Rez. Antonin Kasper (Czechosłowacja) – ns
Rez. Tadeusz Teodorowicz (Polska) – ns

 01 Boocock, Harrfeldt, Fisher, Lightfoot (ef)
 02 Craven, Knutsson, Moore, Soderman
 03 Fundin, How, Briggs, Samorodov (ex)
 04 Nordin, McAuliffe, Svensson, Carlsson
 05 Fundin, Nordin, Boocock, Soderman
 06 How, Lightfoot, Craven, Svensson (f)
 07 Samorodov, Harrfeldt, Moore, Carlsson
 08 Briggs, Knutsson, Fisher, McAuliffe (ef)
 09 Samorodov, McAuliffe, Boocock, Craven
 10 Briggs, Soderman, Lightfoot , Carlsson
 11 Knutsson, Fundin, Harrfeldt, Svensson
 12 Nordin, Fisher, Moore, How (f)
 13 Briggs, Boocock, Moore, Svensson
 14 Knutsson, Samorodov, Nordin, Lightfoot
 15 McAuliffe, Harrfeldt, Soderman, How (f)
 16 Fundin, Craven, Carlsson, Fisher
 17 Knutsson, How, Boocock, Carlsson
 18 Fundin, Moore, Lightfoot, McAuliffe
 19 Harrfeldt, Briggs, Nordin, Craven
 20 Samorodow, Soderman, Fisher, Svensson