Bruce Lee Penhall urodził się 10 maja 1957 r. To były amerykański żużlowiec, który później został aktorem telewizyjnym i filmowym. Był indywidualnym mistrzem świata na żużlu w 1981 i 1982 roku i jeździł w drużynie Cradley Heath Heathens w Wielkiej Brytanii . Wycofał się z wyścigów żużlowych po tym jak zdobył swoje drugie Mistrzostwo Świata w 1982 roku przed własną publicznością w Los Angeles Memorial Coliseum.
W swojej stosunkowo krótkiej karierze Bruce Penhall wystąpił w 7 Finałach Światowych we wszystkich zawodach żużlowych, startując w barwach USA w Mistrzostwach Świata Par i Drużynowych Mistrzostwach Świata. Wygrał w sumie 4 mistrzostwa świata, dodając do swoich indywidualnych tytułów mistrzostwo świata par z 1981 r. i drużynowy mistrzostwo świata z 1982 r
Bruce po raz pierwszy jeździł na żużlu, gdy miał 16 lat na torze Irwindale Raceway na zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych. Szybko ugruntował swoją pozycję w krajowych mistrzostwach USA, dwukrotnie kończąc zawody na jednej z trzech pierwszych pozycji. Od 1978 startuje już w Cradley Heath Heathens, ściągnięty przez Dana McCormicka i Dereka Pugha.
W swoim debiucie przeciwko Sheffield zdobył tylko jeden punkt. Nigdy więcej w swojej brytyjskiej karierze nie zdobył dla swojego zespołu mniej niż cztery oczka. Szybko zaczął zdobywać dwucyfrowe wyniki w meczach ligi brytyjskiej. Po odejściu Bruce’a Cribba został kapitanem drużyny. Jeszcze w tym samym roku zdobył pierwszy komplet punktów. Na koniec sezonu miał ponad 9,00 punktów na mecz.
W 1979 roku wygrał zawody Master of Speedway, a także został pierwszym amerykańskim zwycięzcą w zawodach Golden Helmet. Był wicemistrzem – za Johnem Louisem w British League Riders’ Championship i poprowadził Cradley do sukcesu w Pucharze Ligi i najwyższego w historii miejsca w lidze.
Również w 1979 roku Penhall brał udział w finale Mistrzostw Świata Par w Vojens Speedway Center w Danii. Początkowo jego partnerem był Kelly Moran (para zajęła drugie miejsce w rundzie półfinałowej, kwalifikując się do finału), dopóki Moran nie musiał wycofać się z finału MŚP z powodu kontuzji po wypadku na treningu. Steve Gresham został powołany jako zastępca Morana. Jednak Gresham utknął na lotnisku Heathrow w Londynie (podobnie jak sprowadzony awaryjnie Ron Preston). W finale MŚP Penhall został zmuszony do jazdy samemu. Wówczas zdobył 14 na 18 punktów możliwych do zdobycia (miał cztery zwycięstwa i dwa trzecie miejsca). Udział w MŚP zakończył na 5. miejscu.
Sezon 1981 był rokiem Penhalla. Podczas ostatniego światowego finału, który odbył się na słynnym stadionie Wembley, 92 500 osób było świadkami, jak Penhall pokonuje byłego mistrza świata Ole Olsena z Danii, a także innego Duńczyka Tommy’ego Knudsena. Jedynej porażki tego wieczoru doznał z Anglikiem Kennym Carterem. Penhall został pierwszym Amerykaninem, który wygrał mistrzostwo świata, odkąd Jack Milne zdobył drugi w historii tytuł IMŚ na Wembley w 1937 roku. Jako jeden ze zwycięzców Indywidualnych Mistrzostw Świata na Wembley, Milne był gościem specjalnym w 1981 r. i widział, jak Penhall po 43 chudych latach został IMŚ z USA.
Również w 1981 roku Penhall wraz z innym Amerykaninem Bobbym Schwartzem wygrał Mistrzostwa Świata Par na Stadionie Śląskim w Chorzowie. A wraz z innym finalistą światowym z 1981 roku, Erikiem Gundersenem z Danii (który sam był przyszłym wielokrotnym mistrzem świata), poprowadził drużynę Cradley do swojego pierwszego w historii tytułu mistrzowskiego w lidze brytyjskiej. W tym roku otrzymał specjalne wyróżnienie od prezydenta USA Ronalda Reagana.
Zanim został gwiazdą Hollywood i wyścigów motorowych (w których także był mistrzem świata) w ostatnim sezonie startów na żużlu w 1982 r wraz z reprezentacją Stanów Zjednoczonych zwyciężył w Drużynowych Mistrzostwach Świata. Finał odbył się na stadionie White City w Londynie. Wówczas w skaldzie USA występowali Kelly Moran, Bruce Penhall, Bobby Schwartz, Shawn Moran i rezerwowy Scott Autrey.
W DMŚ zadebiutował w 1980 r w finale we Wrocławiu na Stadionie Olimpijskim. Wówczas w czterech startach uzyskał komplet punktów. Ale wraz z drużyną USA zdobył wicemistrzostwo. Wówczas barw USA bronili: Bruce Penhall, Scott Autrey, Dennis Sigalos, Bobby Schwartz i Ron Preston.
Penhal był także autorem skandalu. Podczas finału zamorskiego w 1982 roku, również w White City, w biegu 19 zawodów startowało 4 zawodników z USA (bracia Kelly i Shawn Moran, Penhall i jego przyjaciel z dzieciństwa Dennis Sigalos). Penhall, który miał już zapewniony awans do finału światowego, celowo zajął ostatnie miejsce w tym biegu (tracąc swoją szansę na wygranie turnieju), aby Kelly Moran i Sigalos mogli również zakwalifikować się do finału międzykontynentalnego w Vetlandzie w Szwecji. Angielski komentator Dave Lanning nazwał to cyrkiem, ale zauważył również, że nie było to wydarzenie bezprecedensowe, twierdząc, że jeźdźcy z innych krajów zrobili wcześniej podobnie, aby pomóc swoim rodakom w zakwalifikowaniu się.
W 1982 Penhall zrealizował swoje ostatnie marzenie żużlowe, którym było wygranie Indywidualnego Finału Światowego na swojej ojczystej ziemi w Ameryce. Zrobił to, wygrywając ostatnie 4 wyścigi (po zajęciu drugiego miejsca w swoim pierwszym biegu) i kończąc finał w Los Angeles z 14 punktami na koncie. Następnie zrobił to, czego wielu oczekiwało i ostatecznie wycofał się z międzynarodowego żużla jako panujący mistrz świata.
Bieg 14 światowego finału 1982 roku okazał się najbardziej kontrowersyjny tego wieczoru. Po słabym starcie, w którym Penhall i Kenny Carter zajmowali 3. i 4. miejsce za mistrzem świata 1976 Peterem Collinsem i Australijczykiem Philem Crumpem, Obaj zawodnicy przedarli się przed Crumpa i zajmowali 2. i 3. miejsce za Collinsem. Carter wyprzedził Penhalla pod koniec drugiego okrążenia, a obaj żużlowcy szczepili się na początku prostej, ale Carter wysuwał się do przodu. Carter następnie przeszedł szeroko przez pierwszy wiraż, co pozwoliło Penhallowi wejść „pod niego”. Carter następnie upadł, powodując przerwanie wyścigu. Norweski sędzia Torrie Kittlesen wykluczyła Cartera z wyścigu za spowodowanie zatrzymania biegu. Carter zaprotestował, twierdząc, że Penhall uderzył go sprawiając, że spadł z motocykla. Carter wrócił na linię startu, próbując powstrzymać powtórkę wyścigu bez jego udziału. Osoby funkcyjne i jego menedżer Ivan Mauger zostali następnie zmuszeni do usunięcia Cartera z toru.
Chociaż nie pokazano tego w telewizyjnej transmisji z finału IMŚ, to amatorskie nagrania wideo nakręcone z trybun potwierdziły decyzję Kittlesena. Nagranie pokazało, że Penhall i Carter nie zetknęli się na wirażu i że Carter upadł sam. Chociaż wiele lat po tym zdarzeniu trwają dyskusje na temat tego, kto jest w tym przypadku winny
Penhall wygrał powtórkę z Collinsem i Crumpem. Niestety, wynik powtórki ostatecznie kosztował młodszego brata Collinsa, Lesa, utratę tytułu mistrza świata. Był to pierwszy i jedynym występ w finale światowym Lesa Collinsa. Gdyby Penhall zajął drugie miejsce w biegu 14 za Peterem Collinsem, to znając późniejsze wyniki on i Les Collins mogliby skończyć ten finał z 13 punktami, co oznaczałoby, że o tytuł IMŚ walczyli by w biegu dodatkowym. Les Collins jako jedyny pokonał Penhalla w 4 biegu tego finału. Poza tym, gdyby Penhall został wykluczony z biegu 14, a nie Carter, Les Collins prawdopodobnie zdobyłby tytuł IMŚ, ponieważ ukończył finał z 2 punktami przewagi nad trzecim Dennisem Sigalosem.
Po zakończeniu kariery żużlowej Penhall był dobrze znany z roli kadeta/oficera Bruce’a Nelsona w ostatnim sezonie serialu telewizyjnego NBC CHiPs oraz roli Bruce’a Christiana w filmie Savage Beach z 1989 roku i pięciu sequelach filmu, w tym Hard Hunted (1993). Penhall ponownie wcielił się w rolę Bruce’a Nelsona w filmie telewizyjnym TNT CHiPs ’99 z 1998 roku i pojawił się gościnnie w programach takich jak Just Men!, Fakty z życia i Renegat.
Debiut Bruce’a Penhalla w CHiPs miał miejsce w odcinku 6 sezonu „Speedway Fever”, który koncentrował się głównie na jego postaci, Nelsonie, który wygrał światowy finał w LA Coliseum w 1982 roku. Sceny były kręcone w boksach pomiędzy wyścigami, a rzeczywisty materiał z finału został pokazany w odcinku.
W 1999 roku Penhall został wprowadzony do Galerii Sław motocykli AMA. W 2008 roku Bruce, wraz z Jeffreyem Immediato, przejął rolę współpromotora wyścigów żużlowych na torze „The Grand at Industry Hills” w City of Industry w Kalifornii.
W 1985 roku Penhall pojechał do Sydney w Australii, aby przeczytać mowę pożegnalną na pogrzebie żużlowca Billy’ego Sandersa po tym, jak mistrz Australii popełnił samobójstwo w swoim domu w Ipswich (Anglia). Obaj jeźdźcy byli bliskimi przyjaciółmi, a Bruce jest ojcem chrzestnym dzieci Sandersa, Deana i Belindy. Niestety, Dean Sanders, który miał 10 lat i był w szkole zaledwie 10 mil od domu Sandersów w Ipswich, kiedy jego ojciec odebrał sobie życie, później również popełnił samobójstwo.
Syn Penhalla, Connor (ur. 1990) został zabity przez pijanego kierowcę w 2012 roku podczas pracy na autostradzie. Bruce później zrobił sobie tatuaż na pamiątkę swojego zmarłego syna. Penhall nadal jest zaangażowany w żużel w południowej Kalifornii, a także regularnie pojawia się na dużych imprezach żużlowych w Wielkiej Brytanii i Europie, takich jak Speedway Grand Prix.
Penhall został wprowadzony do Motorsports Hall of Fame of America w 2011 roku .