27 sierpnia 1911 w Millthorpe (Australia) urodził się Arthur George „Bluey” Wilkinson . Zmarł 27 lipca 1940 w Sydney.

Wilkinson był nazywany „Bluey” ze względu na jego rude włosy (jest to zwyczaj australijski). W wieku czterech lat rodzina Blueya przeniosła się do Bathurst w Nowej Południowej Walii, którą naprawdę uważał za swoje rodzinne miasto. Będąc  nastolatkiem pracował jako rzeźnik. W 1928 roku w Bathurst Sports Ground rozpoczął działalność klub żużlowy. Dla Wilkinsona speedway to była miłość od pierwszego wejrzenia. Szybko zrezygnował z obiecującej kariery rugbysty i zainwestował swoje oszczędności w stary motocykl Rudge z napędem pasowym.

Na starym Rudge, Bluey Wilkinson nie robił oszałamiających wyników.

Pewnego razu do Bathurst przybyła drużyna z  Sydney ze swoją międzynarodową gwiazdą Lionelem Van Praagiem.  Van Praag pożyczył Wilkinsonowi jeden ze swoich zapasowych motocykli. W czasie meczu w starciu obu przyszłych australijskich mistrzów świata Wilkinson pokonał Van Praaga. Wówczas jego talent został doceniony. Bluey zmodernizował swój park maszynowy, a wraz z tym przyszły oczekiwane wyniki.

W 1929 roku Wilkinson udał się do Anglii. Tam starał się  by zauważyły go bogate kluby żużlowe. Przez trzy sezony jeździł w niższych ligach, zanim West Ham Hammers zaproponował mu kontrakt. W tym londyńskim klubie Bluey startował do 1939 roku. W 1933 roku zajął trzecie miejsce w Star Riders Championship. Zawody te były prekursorem Mistrzostw Świata na żużlu, które po raz pierwszy odbyły się w 1936 roku.

Wilkinson podczas zimy w Europie wracał do Australii, aby ścigać się na żużlu podczas sezonu w swojej ojczyźnie, który zwykle trwał od października do kwietnia. W 1935 Bluey zdobył mistrzostwo Australii na torze Sydney Showground. Mistrzostwo wywalczył ponownie w 1938 roku na 509-metrowym Showground, zdobywając tytuły w rywalizacji na trzy i na cztery okrążenia. Za każdym razem pokonując Wilbura Lamoreaux ze Stanów Zjednoczonych.

Podczas inauguracyjnego finału indywidualnych mistrzostw świata na żużlu na londyńskim stadionie Empire (Wembley) w 1936 roku Wilkinson był niepokonany i zdobył maksymalną ilość 15 punktów. Jednakże, w mistrzostwa świata liczyły się również punkty bonusowe z półfinałów, Bluey z łączną liczbą 25 punktów zakończył pierwsze mistrzostwa świata w historii speedwaya na trzecim miejscu. Zdobył o jeden punkt mniej niż inny Australijczyk Lionel Van Praag i Anglik Eric Langton. Van Praag wygrał bieg dodatkowy z Langtonem, a Wilkinson zakończył pierwszy finał mistrzostw świata na trzecim miejscu.

A tak o tym turnieju pisaliśmy w artykule: Pierwszy mistrz świata z Wembley (https://nawirazu.com/pierwszy-mistrz-swiata-z-wembley/):

Zawody finałowe pierwszej edycji indywidualnych mistrzostw świata na żużlu odbyły się 10 września 1936 roku w brytyjskim Londynie na słynnym stadionie Wembley w obecności 74 tysięcy widzów.
O końcowej klasyfikacji mistrzostw decydowała łączna liczba punktów zgromadzona w eliminacjach i turnieju finałowym.
By wziąć udział w turniejach eliminacyjnych najpierw należało przebrnąć przez kwalifikacje. Dopiero po przebrnięciu kwalifikacji zawodnicy rywalizowali w siedmiu turniejach eliminacyjnych. Wszystkie zawody rozegrano na terenie Wielkiej Brytanii.
Sześć rund rozegrano na stadionach londyńskich: Harringay Stadium, West Ham Stadium, Wembley Stadium, New Cross Stadium, Wimbledon Stadium, Hackney Wick Stadium. Jedynie piątą rundę eliminacyjną rozegrano w Manchesterze na stadionie Hyde Road.
Każdy z zawodników uczestniczących w finale startował z punktami zaliczonymi z eliminacji. Punkty uzyskane w siedmiu turniejach sumowano każdemu zawodnikowi. Następnie ustalono jaki stanowią procent możliwej zdobyczy punktowej. Tak uzyskaną liczbę dzielono przez siedem i zaokrąglano do pełnej liczby.
Australijczyk Bluey Wilkinson był niepokonany 10 września 1936 r. Jednak 10 pkt z eliminacji sprawiło, że 25 oczek wystarczyło do trzeciego miejsca. O tytule mistrzowskim miał zdecydować bieg dodatkowy. Lionel van Praag miał 26 punktów (14 z Wembley i 12 z eliminacji). Taką samą zdobycz miał Brytyjczyk Eric Langton (13 punktów w finale i 13 pkt z eliminacji).
W dodatkowym biegu o złoto Langton dotknął taśmy. Zgodnie z obowiązującymi przepisami za dotknięcie taśmy powinien zostać wykluczony. Jednak Van Praag stwierdził, że nie chce zdobyć tytułu bez walki i nalegał, aby wyścig odbył się we dwóch. W powtórce biegu finałowego po starcie, to Langton dotarł pierwszy do wirażu i prowadził w wyścigu o złoto przez 3 i pół okrążenia. Na ostatnim łuku czwartego okrążenia Van Praag wykorzystał odrobinę miejsca jaką zostawił Langton i na mecie był przed Brytyjczykiem o mniej niż długość koła motocykla.

W 1937 Wilkinson wygrał National League z West Ham Hammers, a w 1938 zdobył z Młotami Puchar ACU. Jednak najważniejszym osiągnięciem podczas  jego kariery było zdobycie tytułu mistrza świata w 1938 roku na stadionie Wembley. W IMŚ w 1936 roku miał pecha, że nie został wówczas czempionem globu. Bluey był niepokonany w swoich wyścigach finału, który odbył się na Wembley. Zajął trzecie miejsce, za zwycięzcą Lionelem Van Praagiem i Anglikiem Ericiem Langtonem dzięki zastosowaniu wtedy systemu „punktów bonusowych”, który obowiązywał podczas rund kwalifikacyjnych.

Zwycięstwo Wilkinsona w 1938 roku świadczy o ogromnej determinacji Blueya by zostać indywidualnym mistrzem świata i zasługuje na uznanie z jeszcze innego powodu. Podczas ligowego meczu West Ham w noc przed finałem światowym złamał lewy obojczyk. Zdeterminowany, aby nie przegapić finału, Bluey polecił lekarzowi z klubu Tottenham Hotspur by ten włożył mu rękę i ramię w gips.

W 1938 roku obowiązywał taki sam system jak w poprzednich dwóch latach. Bluey z półfinałów miał o punkt więcej niż reszta stawki. W finale nadludzkim wysiłkiem ignorował  ból, wygrywając pierwsze cztery wyścigi. W piątym swoim starcie przyjechał drugi i ostatecznie zdobył tytuł indywidualnego mistrza świata. Na trybunach Wembley zasiadało wówczas 95 tysięcy widzów.

Bluey Wilkinson wycofał się z jazdy na żużlu w 1939 roku, aby zostać promotorem w Sheffield Speedway.

W swojej karierze Wilkinson jeździł także w reprezentacji Australii w test meczach z Anglią i Stanami Zjednoczonymi.

Wilkinson został wprowadzony do Australian Speedway Hall of Fame w 2008 roku.

Bluey zginął w wypadku drogowym na przedmieściach Sydney w Bondi w dniu 27 lipca 1940 roku. Jadąc na motocyklu z żoną Muriel jako pasażerką został potrącony przez ciężarówkę, która skręciła, by uniknąć zderzenia z innym samochodem. Wilkinson zginął na miejscu po tym jak złamał podstawę czaszki. Muriel przeżyła wypadek. Miała tylko kilka skaleczeń i siniaków.