Barry Briggs urodził się 30 grudnia 1934 w Christchurch. Nowozelandzki żużlowiec jest Kawalerem Orderu Imperium Brytyjskiego (MBE).

Czterokrotnie zdobył tytuł indywidualnego mistrza świata – w 1957, 1958, 1964 i 1966 roku. Wystąpił w rekordowych kolejnych finałach mistrzostw świata (1954–70) i rekordowych 18 w sumie, podczas których zdobył aż 201 punktów.

Zdobył także mistrzostwo London Riders’ Championship w 1955 roku podczas jazdy dla Dons Wimbledon. Jest także sześciokrotnym zdobywcą mistrzostwa Wielkiej Brytanii. Wygrał pierwszy finał w 1961 roku, a następnie zdominował te zawodym w latach sześćdziesiątych, wygrywając tytuły w 1964, 1965, 1966, 1967 i 1969 roku.

Briggs ustanowił także krajowy rekord, wygrywając mistrzostwa British League Riders przez sześć kolejnych lat w latach 1965–1970, reprezentując Swindon Robins.

Briggs wycofał się z wyścigów ligi brytyjskiej w 1972 roku, po wypadku ze szwedzkim żużlowcem Berntem Perssonem podczas 5 biegu światowego finału na stadionie Wembley. W wyniku wypadku Briggs stracił palec wskazujący lewej ręki. Ale do ścigania wrócił w 1974 roku. Następnie w 1975 roku ogłosił, że będzie to jego ostatni sezon. Faktycznie wrócił jeszcze na kolejny rok i reprezentował barwy Hull Viukings. Ostatecznie po sezonie 1976 roku definitywnie zakończył swoją sportową karierę.

W latach siedemdziesiątych XX w. (od początku do ich połowy) Briggs był jednym z kilku żużlowych mistrzów świata (wraz z innym Nowozelandczykiem Ivanem Maugerem i Duńczykiem Ole Olsenem), którzy wraz z innymi zawodnikami, takimi jak Edward Jancarz i Zenon Plech z Polski wyruszyli na światowe tournée do Australii, swojej rodzinnej Nowej Zelandii i USA.

Ich podróże do USA, głównie na Costa Mesa Speedway w Los Angeles, pomogły ponownie rozbudzić miłość do żużla wśród Amerykanów. Stany Zjednoczone miały już znanych zawodników jeszcze przed II wojną światową. Byli to min. mistrz świata z 1937 roku Jack Milne, jego brat Cordy Milne a także Wilbur Lamoreaux.

W 1973 Briggs został odznaczony MBE za zasługi dla sportu, a w 1990 został wprowadzony do nowozelandzkiej Sports Hall of Fame. Od 17 marca 2010 r. Briggs brał udział w rajdzie rowerowym John o’ Groats do Land’s End, aby zebrać pieniądze dla BBC’s Sport Relief.

Po zakończeniu kariery Briggs został mentorem wielu młodych jeźdźców, którzy ścigali się w światowych finałach, w tym innego Nowozelandczyka Mitcha Shirry. Użyczył też swojego głosu telewizji, stając się cenionym komentatorem żużlowym w Anglii i Europie, a także w USA.

Jego długa kariera w brytyjskich wyścigach rozpoczęła się od Wimbledonu w 1952 roku, kiedy to obiecywał zdobycie 68 punktów w Lidze Narodowej. W następnym roku Barry zwiększył ten wynik do 81 punktów, zanim osiągnął status lidera biegu, kiedy w 1954 roku osiągnął łącznie 254 punkty. Szybko ugruntował swoją pozycję jednego z czołowych ludzi w kraju, „Briggo” miał zebrać kolejne 1042 punkty ligowe dla Donów od 1955-58 włącznie, jego najbardziej produktywny sezon miał miejsce w pierwszym z tych lat, kiedy zakończył z dorobkiem 274 punktów.

Briggo na Wyspach występował w klubach:
1952 – 1959, 1970 – 1975 Wimbledon Dons;
1960 – New Cross Rangers;
1961 – 1963 – Southampton Saints;
1964 – 1972 – Swindon Robins;
1976 – Hull Vikings

Barry Briggs pozostaje jedynym człowiekiem, który zdobył tytuł mistrza świata na żużlu jako zawodnik Swindon. W sumie zdobył cztery tytuły, w latach 1957, 1958, 1964 i 1966, a jego rekord w tej prestiżowej imprezie był po prostu rewelacyjny. W szesnastu kolejnych finałach światowych ani razu nie zajął ostatniego miejsca!

Jest prawdopodobnie największym sportowcem, jaki kiedykolwiek reprezentował miasto Swindon. Briggo został trzynastym byłym zawodnikiem, który został wprowadzony do klubu Legends 'Lounge.

Wspomnienie Barry Briggsa z okazji 80 urodzin:

Po prostu Barry Briggs: