Ivan Gerald Mauger, żużlowiec i promotor, urodził się 4 października 1939 r. nowozelandzkim Christchurch, zmarł. 16 kwietnia 2018 w Gold Coast.
Mauger zdobył 6 tytułów indywidualnego mistrza świata w latach 1968, 1969, 1970, 1972, 1977 i 1979 (jest pierwszym zawodnikiem w historii, który tego wyczynu dokonał) w jednej z najwspanialszych epok tego sportu. Był także wicemistrzem w 1971, 1973 i 1974 oraz trzecim w 1967.
Jest jedynym żużlowcem w historii, który trzykrotnie z rzędu zdobył tytuł Indywidualnego Mistrza Świata, za co zresztą otrzymał złoty motocykl żużlowy. Jest również pierwszym zawodnikiem, który zdobył tytuł indywidualnego mistrza świata na torze klasycznym i długim torze w tym samym roku. Było to w 1972 roku.
Na swoim koncie ma też 4 złote medale Drużynowych Mistrzostw Świata z reprezentacją Nowej Zelandii i Wielkiej Brytanii, 4 triumfy w Mistrzostwach Świata Par, a także trzy tytułu indywidualnego mistrza świat Ana długim torze. To tylko niektóre z sukcesów sportowych jednego z najlepszych żużlowców wszech czasów.
Był sportowcem roku w Nowej Zelandii w 1977 i 1979 (jako jedyny motocyklista), a w 1990 został wprowadzony do sportowej hali sław w tym kraju.
Urodzony w Christchurch żużlowiec, zakończył karierę i w 1987 roku i przeniósł się na Gold Coast, skąd kontynuował swoje zaangażowanie w speedway jako promotor i mentor dla młodych jeźdźców. Przy żużlu został do momentu zanim rozwinęła się u niego afazja poznawcza (demencja), która ostatecznie odebrała mu życie.
Trzykrotny mistrz świata na żużlu Australijczyk Jason Crump złożył hołd legendarnemu zawodnikowi z Nowej Zelandii, określając go jako Mr Speedway: Nikt nigdy nie miał takiego dużego wpływu na speedway jak Ivan Mauger.
Nigdy nie miałem zaszczytu ścigania się z nim jak mój tata (Phil), ale Mauger był punktem odniesienia dla wszystkich zawodników mojej epoki, a na pewno tych z lat 60., 70. i 80 XX wieku.
To stary frazes, ale Ivan wyprzedził swoją epokę. Zanim się pojawił, na torach rywalizowali żużlowcy w skórach z motocyklami przewożonymi na przyczepie za samochodem.
Mauger był dumny ze sposobu, w jaki jego motocykle, jego zespół i on był osobiście się prezentowali.
Tylko jeden zawodnik zbliżył się do ilości zdobytych trofeów mistrzowskich Maugera. Szwed Tony Rickardsson wygrał jeden klasyczny światowy finał i zdobył pięć tytułów Speedway Grand Prix Championship.
Mauger, który zmarł w wieku 78 lat na demencję, ledwo skończył szkołę, kiedy opuścił Christchurch w 1957 roku, aby spróbować dostać się do czołówki zawodników brytyjskiego żużla. Miał zaledwie skończone 17 lat. Ale był już wtedy żonaty z 16-letnią Raye. Oboje popłynęli najpierw do Tilbury po drodze do Londynu.
Podróż była nie tylko niesamowitym wyzwaniem dla młodych, ale była też bardzo kosztowna. Mauger nie pochodził z zamożnej rodziny. Aby mieć pieniądze na podróż, pracował wiele godzin po szkole, rezygnując z przyjemności jakie młodym ludziom dawało wtedy życie. On i Raye byli wtedy, jak to później powiedział Ivan „trochę więcej niż dziećmi”.
Po przybyciu na Wyspy Brytyjskie para Nowozelandczyków wynajęła jednopokojowe mieszkanie w pobliżu stadionu Plough Lane, a Mauger dostał zadanie sprzątania klubowej szatni, oraz toalet.
Przez całą karierę był związany z 7 brytyjskimi klubami żużlowymi. Były to: Wimbledon Dons (1957-1958 i 1963), Rye House Roosters (1957), Eastbourne Eagles (1958), Newcastle Diamonds (1963-1968), Belle Vue Aces (1969-1972), Execeter Falcons (1973-1977, 1984) i Hull Vikings (1978-1981). W 1964 roku razem z Newcastle Diamonds wygrał Prowincjonalną Ligę Mistrzów. Ze swoimi drużynami 4-krotnie sięgał po Drużynowe Mistrzostwo Wielkiej Brytanii (w latach 1970-1972 z Belle Vue Aces i w 1974 z Execeter Falcons). W 1972 roku z Belle Vue Aces triumfował w Pucharze Ligi Angielskiej.
Rywalizację w speedwayu zakończył w wieku 46 lat w 1985 roku. Na torach żużlowych rywalizował przez 30 lat. Z kibicami pożegnał się także w Polsce. Pożegnalne turnieje zorganizowane były w Gnieźnie i Lesznie. W Gnieźnie miał pecha, gdyż w pierwszym starcie po wypadku z Andrzejem Huszczą nabawił się licznych urazów i już więcej nie wyjechał na tor. Ostatnie lata swojego życia przebywał w Australii
Inne wyróżnienia obejmowały tytuł Millenium Człowieka Żużlowego przez czytelników brytyjskiego magazynu Speedway Star. Mauger został również zaproszony do noszenia znicza olimpijskiego podczas ceremonii otwarcia Igrzysk w 2000 roku w Sydney.
Mauger pozostawił Raye i ich trzy córki, z których jedna, Julie, zapamiętała go jako ojca i osobę która chciała wygrywać rywalizacje nie tylko na żużlowym torze: Mama i tata byli dwójką nastolatków, którzy wsiedli na łódź na drugi koniec świata z czyimś imieniem wypisanym na skrawku papieru. To prawdziwa historia miłosna. Mój tata nie kierował się pieniędzmi. Kierował nim wygrywanie.
Wspomnienie Ivana Maugera:
