14 października 1951 r na torze Stadionu Olimpijskiego we Wrocławiu rozegrano 7 Finał Indywidualnych Mistrzostw Polski na żużlu.

Prawo startu w tych zawodach otrzymało trzynastu zawodników: Jóżef Olejniczak, Henryk Woźniak, Stanisław Glapiak (Unia Leszno), Alfred Spyra i Paweł Dziura (Górnik Rybnik), Włodzimierz Szwendrowski (Ogniwo Bytom), Janusz Suchecki (CWKS Warszawa), Marian Kaznowski (Włókniarz Częstochowa), Zbigniew Raniszewski (Gwardia Bydgoszcz), Tadeusz Fijałkowski, Eugeniusz Zendrowski, Jan Kwaśniewski (Budowlani Warszawa), Florian Kapał (Kolejarz Rawicz).

Rezerwę stanowili: Draga (Górnik Rybnik), Bonin, Kurek (Gwardia Bydgoszcz), Krakowiak (CWKS Warszawa), Próchniak (Ogniwo Bytom), Maciejewski (Stal Ostrów Wlkp.), Kupczyński (Spójnia Wrocław), Spychała (Kolejarz Rawicz).

13 października we Wrocławiu odbyły się eliminacje by wyznaczoną wcześniej 13 zawodników, uzupełnić do 16 żużlowców rywalizujących o tytuł IMP. Awans wywalczyło pięciu żużlowców (Kapała był kontuzjowany, a Woźniak był chory i nie mogli wystąpić 14.10 1951 w finale).

Kolejność pierwszej piątki w eliminacjach była następująca: 1. Bolesław Bonin, 2. Edward Kupczyński, 3. Stefan Maciejewski, 4. Leszek Próchniak, 5. Marian Spychała.

Tych pięciu zawodników wystąpiło w finale IMP w 1951 r. Był to debiut Edwarda Kupczyńskiego w indywidualnych mistrzostwach Polski, który łącznie wystartował w 9 finałach IMP (w latach 1951-1960). Zawodnik Sparty Wrocław tytuł Indywidualnego Mistrza Polski zdobył w 1952 r.

Wracając do 7 finału IMP z 1951 r. Zawody były bardzo wyrównane. Już w pierwszym biegu spotkali się główni pretendenci do złota. Do mety pierwszy dotarł w kasku białym Alfred Spyra. Jako jedyny pokonał tego dnia drugiego na mecie (kask żółty) Włodzimierza Szwendrowskiego. Trzeci był Olejniczak, a defekt zaliczył Glapiak.

Szwendrowski później już wygrał swoje wszystkie biegi. Inaczej Spyra. W piątym wyścigu przyjechał za plecami Zbigniewa Raniszewskiego z Bydgoszczy, który po dwóch seriach prowadził bez straty punktu.

Niestety zawodnik Gwardii Bydgoszcz w 14 biegu przyjechał do mety za plecami Szwendrowskiego i Tadeusza Fijałkowskiego. Upadek w tym wyścigu zanotował Edward Kupczyński.

Czwartą i piąta serię biegów solidarnie wygrywali Szwendrowski, Spyra i Raniszewski. I po rozegraniu 20 biegów okazało się, że dwóch zawodników ma po 14 punktów.

W bezpośredniej rywalizacji to Alfred Spyra pokonał Włodzimierza Szwendrowskiego i według zasad obowiązujących dzisiaj to on powinien zostać indywidualnym mistrzem Polski, jeśli nie zdecydowano by się rozegrać biegu dodatkowego. Ale w 1951 te reguły jeszcze nie obowiązywały. Organizatorzy zsumowali wszystkie czasy uzyskane przez Szwendrowskiego i Spyrę. I okazało się, że o 3,1 sekundy szybszy był zawodnik Ogniwa Bytom i to on został Indywidualnym Mistrzem Polski w sezonie 1951. Drugi był Alfred Spyra, a trzeci Zbigniew Raniszewski.

Debiutujący w finale Indywidualnych mistrzostw Polski Edward Kupczyński ze Sparty zdobł 3 punkty i zajął 13 pozycję.

Wyniki Indywidulanych Mistrzostw Polski z 1951 r:

1. Włodzimierz Szwendrowski    Bytom 14 (2,3,3,3,3)
2. Alfred Spyra   Rybnik   14 (3,2,3,3,3)
3. Zbigniew Raniszewski Bydgoszcz 13 (3,3,1,3,3)
4. Stanisław Glapiak        Leszno 11 (d,3,3,2,3)
5. Tadeusz Fijałkowski    Warszawa 10 (3,2,2,2,1)
6. Janusz Suchecki           Warszawa 9 (2,0,3,2,2)
7. Bolesław Bonin            Bydgoszcz 9 (3,1,2,1,2)
8. Paweł Dziura  Rybnik 7 (2,3,1,1,w)
9. Józef Olejniczak           Leszno 6 (1,u,d,3,2)
10. Eugeniusz Zenderowski        Warszawa 6 (d,1,2,2,1)
11. Leszek Próchniak       Warszawa 6 (2,2,d,0,2)
12. Jan Kwaśniewski        Warszawa 4 (1,1,1,0,1)
13. Edward Kupczyński   Wrocław 3 (1,2,u,0,0)
14. Marian Kaznowski     Częstochowa 3 (1,1,0,1,0)
15. Stefan Maciejewski  Ostrów Wlkp. 2 (0,0,2,0,0)
16. Marian Spychała        Rawicz 2 (0,0,1,0,1)