Jacek Goerlitz urodzi się 15 marca 1954 w Bojanowie w Wielkopolsce. Karierę żużlową zaczynał jednak na Śląsku. W 1972 roku, w wieku zaledwie 18 lat pojawił się w ligowej drużynie Śląska Świętochłowice.
Zadebiutował już w meczu drugiej rundy DMP sezonu 1972. 9 kwietnia we Wrocławiu Sparta podejmowała Śląsk Świętochłowice. Pierwsze ligowe mecze rozegrane w lany poniedziałek obfitowały w wiele upadków. Zenon Plech doznał wstrząsu mózgu, a Jan Mucha złamał obojczyk. Po pierwszej kolejce sezonu 1972 GKSŻ ukarała kilku zawodników. Karą meczu ukarano Zenona Plecha, Ryszarda Fabiszewskiego oraz Benedykta Kostka i Stanisława Skowrona.
Bieg czwarty spotkania we Wrocławiu miał kuriozalny przebieg. Do mety dojechali tylko goście. Zygfryd Kostka został wykluczony za spowodowanie upadku, w którym sam zresztą ucierpiał. Natomiast Krzysztof Kałuża zanotował defekt. Pierwszy do mety dotarł Jacek Goerlitz, a drugi był jego kolega klubowy Antoni Wieczorek. W sumie Goerlitz zdobył w dwóch biegach trzy oczka.
Po debiutanckim sezonie w którym wystąpił w 8 meczach i odjechał 20 biegów zdobył 14 punktów i bonus. Uzyskał średnią 0,75 pkt/bieg.
Przez pierwsze cztery lata swojej kariery startował w Śląsku Świętochłowice. Miał wówczas okazje startować w lidze u boku takich zawodników jak Paweł Waloszek i Jan Mucha, zdobywając wraz z nimi dwa medale Drużynowych Mistrzostw Polski – w1972 roku medal brązowy, a w 1973 roku srebrny krążek. Jako zawodnik Śląska zaliczył także swój jedyny występ w finale Indywidualych Mistrzostw Polski w 1974 roku. Zdobył w nim siedem punktów, co dało mu niezłe ósme miejsce. W tym samym roku zaliczył także tournee z drugą reprezentacją Polski po brytyjskich torach. Najlepiej spisał się w Barrow, gdzie zdobył jedenaście punktów.
Po spadku Śląska Świętochłowice z najwyższej klasy rozgrywek w 1975 roku postanowił odejść z klubu, gdyż chciał jeździć wśród najlepszych żużlowców w Polsce.
W 1976 roku zasilił występującą wówczas w najwyższej klasie rozgrywkowej ekipę opolskiego Kolejarza. W Opolu spędził niepełne sześć sezonów, będąc solidnym punktem drużyny, a w 1979 roku nawet jej liderem. Kibice w Opolu na długo zapamiętali przede wszystkim jego efektowny styl jazdy.

Jego największym indywidualnym sukcesem było wywalczenie wicemistrzowskiego tytułu Młodzieżowych Indywidualnych Mistrzostw Polski. Podczas bydgoskiego finału w 1977 roku jeździł wybornie, zdobywając trzynaście punktów i wygrywając bieg barażowy o srebro z Andrzejem Huszczą. W 1981 roku, wraz z Alfredem Siekierką, wywalczył brązowy medal dla Kolejarza Opole w rywalizacji o Mistrzostwo Polski Par Klubowych. Zaliczył także dobre występy, aczkolwiek bez medali, w finałach Złotego i Srebrnego Kasku, plasując się w pierwszej połowie stawki.
Rok 1981 był jego ostatnim sezonem startów w polskiej lidze,. Jak wielu innych mieszkańców Opolszczyzny, wyemigrował wówczas do Republiki Federalnej Niemiec. Tam kontynuował starty, jako Jochen Goerlitz. Udało mu się nawet wywalczyć brązowy medal w rozgrywkach Bundesligi ’81 z MSC Olching.
To był czas, w którym o zawodnikach wyjeżdżających na stałe z Polski nie mówiło się wcale, a także traktowano ich jak zdrajców ojczyzny.
Oprócz wspomnianych wyżej sukcesów trzeba również odnotować inne osiągnięcia Jacka Goerlitza:
Mistrzostwa Polski Par Klubowych – Bydgoszcz 1974 – 4 miejsce, Gniezno 1979 – 5 miejsce;
Złoty Kask – 1979 – 8 miejsce, 1980 – 8 miejsce
Młodzieżowe Indywidualne Mistrzostwa Polski – 1973 – 7 miejsce, 1976 – 15 miejsce;
Młodzieżowe Drużynowe Mistrzostwa Polski – w 1977 roku funkcjonujące pod nazwą Młodzieżowy Puchar PZMot. Finał rozegrano 23 października 1977 roku w Opolu. Kolejarz Opole w składzie Leonard Raba, Alfred Siekierka, Jacek Goerlitz, Marian Witelus, Ryszard Rogula zdobyła srebrny medal. Zwyciężyła wówczas Unia Leszno.
Źródło i zdjęcia: kolejarzopole.pl