Rodowity Częstochowianin, Dariusz Bieda urodził się 7 kwietnia 1959 roku. Swoją licencję żużlową uzyskał w 1980 roku i wówczas zadebiutował w barwach Włókniarza na torach I-ligowych.

Pierwszym meczem było spotkanie w ramach 5 kolejki DMP, rozegrane 18 maja 1980 roku na torze w Częstochowie. Włókniarz podejmował Apatora Toruń. Gospodarze przegrali ten mecz 52-56, a Dariusz Bieda w dwóch biegach zdobył dwa punkty (0,2). Był to zarazem jego najlepszy występ w meczu ligowym w 1980 roku.

W zespole spod znaku Lwa występował jeszcze przez rok w najwyższej klasie rozgrywkowej ligi polskiej. W 1981 roku Częstochowianie spadli do ówczesnej drugiej ligi, a Dariusz Bieda nie zanotował zwycięstwa biegowego na pierwszoligowych torach. Następnie przez wiele lat był podstawowym zawodnikiem macierzystej ekipy na II-ligowym froncie, stanowiąc przeważnie solidną drugą linię. Już w pierwszym meczu na drugoligowych torach zanotował pierwsze zwycięstwo biegowe. Było to w spotkaniu 1 rundy DMP 2 ligi 4 kwietnia 1982 roku. Wówczas Włókniarz podejmował przeżywającą ogromny kryzys drużynę Sparty Wrocław. Gospodarze wygrali to spotkanie 54-35, a Dariusz Bieda wywalczył 6 punktów (3,1,2). Nigdy jednak nie został numerem jeden swojego zespołu, ponieważ w drużynie spod Jasnej Góry startował u boku uznanych w całym kraju nazwisk jak Sławomir Drabik i Marek Cieślak czy innych solidnych zawodników, takich jak: Józef Kafel, Zygmunt Nocuń, Dariusz Rachwalik czy Andrzej Jurczyński.

Na początku lat 90-tych występował w klubach, które na żużlowej mapie Polski widniały tylko przez rok, czyli Polonezie Poznań i Victorii Rolnicki Machowa. Następnie zaliczył także roczny epizod w krakowskiej Wandzie, by starty na żużlu zakończyć po sezonie 1994, kiedy to reprezentował opolski CemWap.

W opolskim zespole wystąpił tylko w jednym ligowym spotkaniu z Polonią Piła, w którym w jedynym biegu zanotował upadek, spowodowany przez Jarosława Gałę.

W swojej karierze wystąpił w finale Złotego Kasku w 1984 roku. Nieźle poczynał sobie w kilku innych turniejach. Pierwszy sukces zaliczył w roku 1983, kiedy zajął III miejsce w Indywidualnych Mistrzostwach Śląska, ulegając Janowi Nowakowi i Bronisławowi Klimowiczowi z ROW-u Rybnik.

W 1988 zajął II miejsce w Memoriale Josefa Trojaka w Brezolupach, gdzie przegrał z zawodnikiem gospodarzy Stanislavem Kucerą. Na drugiej pozycji uplasował się także w turnieju pożegnalnym Marka Cieślaka i Andrzeja Jurczyńskiego w 1987 roku. Lepszy okazał się tylko Opolanin Wojciech Załuski, a za plecami Dariusza uplasował się jego imiennik i kolega z drużyny – Rachwalik.

Kilkukrotnie startował w eliminacjach do Indywidualnych Mistrzostw Polski, lecz nigdy nie udało mu się awansować do grona szesnastu najlepszych polskich zawodników w danym roku. Po zakończeniu kariery żużlowca zajął się prowadzeniem własnej działalności handlowej.

Sukcesy:

Złoty Kask:
1984 Wrocław – 15 miejsce

Starty w Lidze Polskiej:
Włókniarz Częstochowa 1980-1990
Polonez Poznań 1991
Victoria Rolnicki Machowa 1992
Wanda Kraków 1993
CemWap Opole 1994

W czasie trwającej 15 lat kariery żużlowej wystąpił w 171 meczach ligowych. Pod taśmą startową stawał 674 razy. Zdobył 951 punktów i 121 bonusów, co dało mu średnią 1,591 pkt/bieg.

Źródło: kolejarzopole.pl

Zdjęcia: wlokniarz.com, fb Retro Speedway