Per Jonsson urodził się 21 marca 1966 w Sztokholmie. Do żużla trafił za namową ojca, który nieopodal ich domu wybudował mini tor żużlowy. Per zaczął starty od 50-tek. W 1983 r w wieku siedemnastu lat Jonsson trafia do Getingarny Sztokholm. Pierwszy „prawdziwy” motocykl żużlowy kupuje Perowi ojciec. Była to czeska Java. Rok później jest już na wyspach, gdzie doskonali swoja technikę w klubie Reading.

Wrodzony talent i systematyczna i ciężka praca sprawiły, że szybko przyniosło to efekty. W 1985 r. w niemieckim Abensbergu Per Jonsson zostaje Młodzieżowym Indywidualnym Mistrzem Europy. Zdobywa komplet punktów. Drugi jest Jimmy Nilsen (Szwecja), a trzeci Ole Hansen z Danii.

19 –latek ze Sztokholmu trafia do reprezentacji Szwecji. Szwecja po raz pierwszy od ośmiu lat awansowała do finału DMŚ, który odbył się w Long Beach w USA. Tam jednak reprezentacja trzech koron zajmuje czwarte miejsce.

W 1987 r w dwudniowym finale IMŚ w Amsterdamie z dorobkiem 22 punktów zajmuje piąte miejsce. W następnym roku w amerykańskim Long Beach wraz z drużyną Szwecjo zdobywa brąz DMŚ. Od tego czasu ze światowych imprez każdego roku wraca z przynajmniej jednym medalem.

W 1989 r zdobywa srebro w parach i brąz w drużynie.

W 1990 r odnosi swój największy sukces w karierze. W angielskim Bradford zdobywa tytuł indywidualnego mistrza świata. Po 20 biegach Jonsson i Amerykanin Shawn Moran mieli po 13 punktów O tytule mistrzowskim musiał zadecydować bieg dodatkowy. W nim Jonsson jest lepszy od Amerykanina i zdobywa upragniony tytuł IMŚ, przełamując sześcioletnią dominację Duńczyków (1984-1989).

W kolejnych roku zdobywa „tylko” srebrny medal MŚP. W 1992 r do swojej kolekcji medalowej dorzuca srebrny medal IMŚ z Wrocławia, oraz brąz z Mistrzostw Świata Par.

W 1993 r w Vojens zdobywa tytuł mistrza świata w parach. Startował wówczas wspólnie z Tony Rickardssonem i Henką Gustafssonem. Dorobek medalowy uzupełnił brązowym krążkiem w drużynie.

W polskiej lidze występował w latach 1991–1994 w barwach Apatora Toruń. Per od razu stał się ulubieńcem toruńskich kibiców, którzy pokochali go już po pierwszych derbach kujawsko-pomorskiego, w których pokonał braci Gollobów i Rickardssona. Jonsson nigdy nie był rozkapryszoną, naburmuszona gwiazdą. Po każdym udanym wyścigu robił rundę honorową i bawił się na torze razem ze swoimi fanami. Był profesjonalistą i wzorem dla kolegów z drużyny, często pomagał im w trakcie wyścigu oraz w warsztacie. Uśmiechnięty i odróżniający się od innych zawodników przywiązaniem do klubowych barw (W Polsce jeździł tylko dla Torunia, w Anglii dla Reading, a w Szwecji z wyjątkiem jednego sezonu zawsze dla klubu ze Sztokholmu) wprowadził dużo kolorytu na polskie stadiony.

Z toruńskimi aniołami zdobywa cztery brązowe medale drużynowych mistrzostw Polski. W sezonie 1994 jest najlepszym zawodnikiem rozgrywek ligowych w Polsce, ze średnią 2,655 pkt/bieg.

26 czerwca 1994 podczas ligowych derbów Pomorza w Bydgoszczy z Polonią w biegu XII Jonsson upadł już na pierwszym łuku i następnie uderzył w bandę. Uderzenie motocyklem skończyło się bardzo tragicznie: uraz kręgosłupa sprawił, że 28-letni wówczas zawodnik zakończył karierę i został przykuty do wózka inwalidzkiego, na którym zmuszony jest się poruszać do dziś. Nie rozstał się jednak z żużlem. Do dziś jest blisko tej dyscypliny sportu.

Film z karambolu z udziałem Pera Jonssona:

20 stycznia 2010 r. Rada Miasta Torunia podjęła uchwałę o nazwaniu jednej z ulic miasta jego imieniem 5 kwietnia 2010 r. odbyło się oficjalne otwarcie ulicy nazwanej imieniem Pera Jonssona, tuż przy toruńskiej Motoarenie.

Zdobycze punktowe Pera Jonssona w polskiej lidze:

RokWiekKlasaMBIIIIIIIVDUWTPktBonSumaŚr/bieg
199125Ekstraliga1475529720050181.04185.02.467
199226Ekstraliga10533216203000130.07137.02.585
199327Ekstraliga73825830101094.0296.02.526
199428Ekstraliga62921610100076.0177.02.655
Razem4 sezony:37195130391325060481144952,538