Kevin George Holden urodził się 30 lipca 1950, zmarł 27 kwietnia 1977 roku. Był żużlowcem z Anglii. Zaliczył pięć występów w reprezentacji Anglii na żużlu i siedem występów w reprezentacji Wielkiej Brytanii.
Kevin Holden był bratankiem żużlowca Poole, Southampton i Anglii Billa Holdena oraz kuzynem Paula Holdena, który później jeździł dla juniorów Weymouth. Kevin występował na najwyższym poziomie brytyjskiego żużla od 1972 do 1977, jeżdżąc w różnych klubach.
Kevin podpisał kontrakt z Romford Bombers 26 marca 1970 r. W swoim pierwszym sezonie osiągnął średnią 4,65 (na mecz) i zdobył złote trofeum Best Pairs ze swoim partnerem wyścigowym Barrym Crowsonem. W swoim drugim sezonie w drużynie „Bombers” Holden stał się ich zawodnikiem numer jeden, zdobywając średnią na koniec sezonu na poziomie 8,95, a także wygrywając Skol Lager Trophy w Rye House i Spring Cup Classic w Romford, oba w kwietniu z 15 i 13 punktami odpowiednio. 26 czerwca zadebiutował w drużynie Młodej Anglii w Ipswich, zdobywając 8+3 punktów w spektakularnym zwycięstwie nad Młodą Szwecją. Po raz kolejny świętował tryumfy indywidualne w czerwcu, najpierw wygrywając Carnival Rosebowl w Romford z maksymalną liczbą 15 punktów, a następnie w sierpniu, kiedy zajął drugie miejsce za Hugh Saundersem z 14 punktami w London Riders Championship. Na zakończenie sezonu Kevin w sierpniu zaliczył więcej występów w test-meczach, tym razem przeciwko Młodej Czechosłowacji, zdobywając najwięcej punktów z wynikami 15+1 i 14+1 w Ipswich. 6 września zadebiutował w pierwszej lidze w drużynie Exeter, zdobywając 3 punkty w przegranym meczu ze Swindon. Romford Bombers zajęli 12. miejsce w drugiej lidze brytyjskiego żużla w 1971 roku. Kevin został wybrany do drużyny Młodej Anglii, która zimą 1971 roku miała występować w Republice Południowej Afryki, jednak wyjazd został odwołany.
Po zamknięciu Romford, Holden przeszedł do West Ham. Sezon rozpoczął się dobrze, od trzeciego miejsca w rundzie wstępnej do Mistrzostw Świata w Peterborough w kwietniu i drugiego zwycięstwa w turnieju Skol Lager Trophy w Rye House, zdobywając maksymalnie 15 punktów. West Ham zamknął swoje podwoje 23 maja po porażce z Hull. Kevin wygrał ostatni w historii wyścig na torze Custom House, był także współposiadaczem rekordu toru i zdobywał średnio 8,17 punktu w 12 występach w klubie. Część zespołu przeniosła się do Barrow, jednak Kevin zdecydował się dołączyć do Exeter Falcons w pierwszej lidze.
5 czerwca Holden pokonał Phila Woodcocka w drugiej turze o ostatnie miejsce w drużynie Exeter i zdobył 6 punktów w zwycięskim meczu z Ipswich, zakończonym wynikiem 51–27. We wrześniu zdobył swoje pierwsze maksimum w wygranym spotkaniu z Wimbledonem. Pomimo słabego sezonu drużyny Falcons, debiutancki rok Holdena był wielkim sukcesem, kończąc na 4. miejscu w klasyfikacji średnich z przyzwoitym wynikiem 6,06.
Począwszy od 1973 roku, kiedy zaczął jeździć na nowym motocyklu, średnia wyników Kevina spadła do 6,00 w sezonie, w którym był stale obecny w pierwszym zespole Exeter, w skład którego wchodzili także nowi żużlowcy: Ivan Mauger i Scott Autrey. Holden był zawiedziony faktem, że podróż do Nowej Zelandii zimą została ponownie odwołana.
Kevin był integralną częścią drużyny Exeter Falcons, która wygrała Ligę Brytyjską w 1974 roku, zdobywając średnią w sezonie na poziomie 7,26 (na mecz). W kwietniu w rundzie mistrzostw świata w Exeter zajął czwarte miejsce za Ivanem Maugerem, Barrym Briggsem i Philem Herne. Po zdobyciu 11 punktów na Wimbledonie dotarł do półfinału mistrzostw Wielkiej Brytanii, gdzie niestety nie udało mu się dotrzeć do finału po zdobyciu 4 punktów w Sheffield. Jednak jego zwycięstwo w mistrzostwach Express and Echo w Exeter w maju było niewątpliwie punktem kulminacyjnym w jego karierze. Z 14-punktową zdobyczą Holden odniósł zwycięstwo nad światowej klasy przeciwnikami Malcolmem Simmonsem (13), Johnem Boulgerem (13), Philem Crumpem (11) i Ole Olsenem (10). Zwycięstwo to zapewniło mu miejsce w pierwszej drużynie Anglii. W swoim debiucie reprezentacyjnym zdobył 1 punkt (w 1 biegu) Angla rywalizowała wówczas ze Szwecją w King’s Lynn. W meczu przeciwko Polsce w Exeter zdobył maksymalnie płatną kwotę (6+3 w 3 wyścigach) i uzyskał najwięcej punktów z 15+2 (6 biegówe), będąc partnerem Petera Collinsa, przeciwko ZSRR w Wolverhampton. W wyniku odpadnięcia z rozgrywek pucharowych ligi przez Ipswich, Exeter zdobył tytuł mistrzowski.
Wycieczka do Australii wreszcie doszła do skutku zimą na przełomie 1974 i 1975 roku. Dołączając do Chrisa Mortona, Nigela Boococka, Rega Wilsona, Douga Wyera, Jima MacMillana i Erica Broadbelta, zdobycz Kevina na Antypodach nie była wielkim sukcesem, Holden wywalczył 0, 4+2, 0, 0, 7+1, 2+1 i 1 punkty w siedmiu test-meczach z Australijczykami. Niewiele lepiej radził sobie w zawodach indywidualnych. Chociaż uznał tę podróż za wartościową, słabe wyniki były częściowo spowodowane tęsknotą za domem.
Sezon 1975 był pełen mieszanych sytuacji i pomimo zapewnienia sobie miejsca jako trzeci lider w Exeter (obok Maugera i Autreya) z końcową średnią wynoszącą 7,51, jego sezon został przerwany ze względu na złamaną nogę, której doznał w sierpniu w Cradley.
Holdenowi bardzo zależało na opuszczeniu Exeter, jednak dzięki wielkiemu wsparciu, jakie otrzymał od fanów Falcons podczas kontuzji, wrócił na County Ground w 1976 roku. Ponownie jednak wymknęło mu się miejsce w brytyjskim finale. Jego wielkim indywidualnym sukcesem w sezonie były kwalifikacje do finału Marlboro Southern Riders w Reading, w którym zajął 6. Miejsce, a także dotarcie do finału Daily Mirror Grand Prix w White City. W drodze do tego ważnego finału Kevin zajął 2. miejsce, za Malcolmem Simmonsem z 12,5 punktu w Poole i dobrze spisał się w rundach kwalifikacyjnych w Exeter (11), Coventry (8) i Newport (11). W finale przeciwko najlepszym zawodnikom świata Kevin zdobył 5 punktów. Jego sezon klubowy zakończył się średnią 6,45, a w wyścigu o tytuł drużynowy, jego zespół zajął trzecie miejsce.
Na początku sezonu 1977 przeniósł się z Exeter do Poole Pirates, podążając śladami swojego wujka Billa, który jeździł dla Piratów w latach pięćdziesiątych. Kevin rozpoczął sezon w doskonałej formie, zdobywając maksymalnie 12 punktów w marcu w meczu przeciwko Wimbledonowi w Poole. Celował w średnią powyżej 9 punktów (na mecz), ale zginął podczas meczu u siebie z Reading we środę 27 kwietnia 1977 roku.
Tego dnia Poole Pirates walczyło z Reading Racers w meczu Speedway Star Knockout Cup na stadionie Poole. Kevin Holden w piątym biegu jechał na drugim miejscu. Podczas próby wyprzedzenia Boba Humphreisa z Reading stracił kontrolę nad motocyklem. Wsunął się w zewnętrzny płot i zderzył się z metalowym stojakiem na lampę. Stwierdzono zgon na torze. Dochodzenie wykazało, że Holden doznał zawału serca, chociaż nie można powiedzieć, czy to było przyczyną wypadku.
Po tragedii natychmiast przerwano imprezę. Do wypadku doszło zaledwie trzy dni po tym, jak drużyna Reading straciła zachodnioniemieckiego żużlowca Josefa Angermullera w rundzie wstępnej Mistrzostw Świata we Włoszech.
Kevin Holden był żonaty i miał dwójkę dzieci.
W prasie żużlowej w hołdzie można było przeczytać: „Sport stracił wspaniałego faceta” i „Holden zabity, gdy celował na szczyt”. Ivan Mauger określił to jako „straszną tragedię”, a mistrz świata Peter Collins stwierdził, że to „smutna strata dla nas wszystkich”. Kevin został pochowany na cmentarzy przy kościele św. Jana Chrzciciela w North Baddesley w Hampshire.
