Należał do żużlowej rodziny. Jednak historia Stachów była tragiczna. Franciszek Stach urodził się 28 kwietnia 1950 w Miedzianej, zmarł w wieku zaledwie 48 lat, 8 lipca 1998 roku.
Podobnie jak jego młodszy brat Gerard swoją karierę rozpoczynał w Kolejarzu Opole. Licencję żużlową zdobył w 1969 roku. Charakteryzowało go to, że głównie na własnym torze notował świetne występy, natomiast na wyjazdach było nieco gorzej. Na początku kariery pełnił rolę zawodnika drugiej linii, jednak gdy karierę zakończył, wówczas jedyny polski IMŚ Jerzy Szczakiel, Franciszek stał się jednym z kluczowych zawodników opolskiego klubu i przez lata wraz z Leonardem Rabą stanowił o sile miejscowego zespołu.
Starty na żużlowym torze rozpoczynał w roku 1970, kiedy to opolski Kolejarz wywalczył brązowy medal DMP i do sezonu 1985 wierny był barwom zespołu z Opola. Następnie po dwóch latach karencji (1986-1987) powrócił na tory jako reprezentant Śląska Świętochłowice w sezonie 1988. Był to ostatni sezon Franciszka na żużlowych torach.
Stach nieźle radził sobie w Memoriale im. Zbigniewa Raniszewskiego w 1973 roku, kiedy to zajął 7 miejsce. Udanie wystąpił również w Memoriale im. Alfreda Smoczyka w Lesznie, gdzie w 1976 roku zajął 5 miejsce, plasując się za czwórką Leszczynian – Zdzisławem Dobruckim, Bernardem Jąderem, Romanem Jankowskim oraz Mariuszem Okoniewskim. Stanął także na najniższym stopniu podium turnieju o Puchar Kibica, rozegranym na torze w Tarnowie w roku 1983, ulegając reprezentantowi gospodarzy Edwardowi Gawełczykowi i Jerzemu Kochmanowi ze Śląska Świętochłowice. Znalazł się również blisko podium w turnieju o Puchar Prezydenta Rudy Śląskiej w 1982 roku, plasując się ostatecznie na 4 miejscu tuż za Antonim Skupieniem, Pawłem Waloszkiem i Maciejem Fabiszakiem. Jednak jego życiowym sukcesem było z pewnością wywalczenie tytułu v-ce mistrza Polski juniorów w 1973 roku na torze w Zielonej Górze, kiedy przegrał jedynie z reprezentantem zielonogórskiego Falubazu – Zbigniewem Filipiakiem.
W 1975 r. awansował do rozegranego w Pradze półfinału kontynentalnego (eliminacji Indywidualnych Mistrzostw Świata), w którym zajął IX miejsce.
Wraz z Leonardem Rabą sięgnął również po brązowy krążek MPPK w roku 1977 w Ostrowie, jednak jego wkład w końcowy sukces był minimalny, bowiem wywalczył zaledwie 4 punkty, przy 16 popularnego „Lonia„. Wraz z drużyną Kolejarza wywalczył także srebrny i brązowy medal Drużynowego Pucharu Polski w latach 1979 oraz 1980.
Jego młodszy brat Gerard (urodzony w 1952 roku) także startował w Kolejarzu Opole (1972-1974). Dobrze zapowiadającą się karierę żużlową przerwał wypadek, któremu uległ 13 października 1974 r. w Opolu podczas towarzyskiego meczu Kolejarza z czeskim klubem AMK Kopřivnice. W trzecim biegu tego meczu upadł na tor atakując Jana Vernera, a po upadku został jeszcze najechany przez innego zawodnika. Zmarł kilka godzin później, nie odzyskując przytomności.
Pomimo tak ogromnej tragedii rodzinnej Franciszek Stach kontynuował karierę żużlową do roku 1988.
Źródło i zdjęcia: kolejarzopole.pl
