Wilbur „Lammy” Lamoreaux był jednym z najlepszych zawodników na żużlu, jakich kiedykolwiek urodził się w Ameryce. W 1937 roku zajął drugie miejsce w mistrzostwach świata na żużlu za innym Amerykaninem Jackiem Milne. Lammy zajął trzecie miejsce w mistrzostwach świata w 1938 roku. Wrócił do Ameryki, aby zdobyć tytuł US Speedway w 1946 roku. W 1949 roku, kiedy miał 42 lata, Lamoreaux uczestniczył w pierwszych po II wojnie światowej Mistrzostwach Świata na żużlu i zajął piąte miejsce.
Lamoreaux urodził się 26 lutego 1907 roku w Roseville w stanie Illinois w USA. W młodym wieku jego rodzina przeniosła się do Pasadeny w Kalifornii. Jako nastolatek Lamoreaux stał się entuzjastą motocykli i ostatecznie przekonał matkę, by pozwoliła mu kupić Indian Scout w 1923 roku, kiedy Lammy miał zaledwie 16 lat. Został kurierem motocyklowym dla Western Union. Podczas pracy w Western Union poznał innych mieszkańców Pasadeny, braci Jacka i Cordy Milne. Trzej młodzi entuzjaści motocykli nie wiedzieli wtedy, że zostaną czołowymi motocyklistami swojej epoki i zajmą 1, 2, 3 miejsce w Mistrzostwach Świata na Żużlu.
Lammy zaczął ścigać się na początku lat 30. Jego pierwsze wyścigi odbywały się na płaskich torach o długości pół mili. Był jednym ze zwycięzców w zawodach w Big Bear Run w 1931 roku. Potem odkrył Speedway. Jego pierwszy wyścig na żużlu odbył się w San Diego, gdzie ścigał się 45-calowym (750 cm3) Excelsiorem Super-X Twin. Wczesne lata trzydzieste XX wieku to czas, kiedy wyścigi na żużlu zaczęły zyskiwać na popularności w Stanach Zjednoczonych, głównie dzięki sukcesowi, jaki American Sprouts Elder odniósł w Australii i Anglii.
Lamoreaux zaczął wykazywać wielki talent do wyścigów na żużlu, kiedy zaczął ścigać się Crockerem. Wówczas nowo zaprojektowanym przez inżyniera z Los Angeles, Ala Crockera. Stał się jednym z dominujących jeźdźców na żuzłu na Zachodnim Wybrzeżu. Gene Rhyne kupił motocykl Comerford JAP Speedway od Floyda Clymera i zatrudnił Lammy’ego jako swojego jeźdźca. Połączenie zdolności w zakresie mechaniki Rhyne’a z jazdą Lamoreaux okazało się zwycięską kombinacją. W latach 1934 i 1935 Lamoreaux był faworytem do zdobycia tytułu mistrza Ameryki na żużlu, ale za każdym razem został pokonany przez swojego przyjaciela, Cordy’ego Milne’a.
Pod koniec lat trzydziestych Lamoreaux startował na arenie międzynarodowej w Australii, Nowej Zelandii i Anglii. Lammy był często nazywany Latającym Francuzem, mimo że był rodowitym Amerykaninem. Wygrał wiele wyścigów i po drodze ustanowił stadionowe rekordy żużlowe. Lammy nie był już po prostu jednym z najlepszych na Zachodnim Wybrzeżu. Był teraz jednym z najlepszych na świecie.
Zaczął rywalizować w wyścigach British League Speedway i ostatecznie awansował na kapitana drużyny ligowej Wimbledonu. Był czołowym zawodnikiem Wimbledonu i stał się ulubieńcem fanów. On i bracia Milne stali się celebrytami w Anglii. Pojawiali się w reklamach różnych produktów i ścigali się przed dziesiątkami tysięcy fanów na wielu imprezach.
Lammy zajął bardzo dobre drugie miejsce za Jackiem Milne w Indywidualnych Mistrzostwach Świata na Żużlu w 1937 roku (stadion Wembley). Ponownie był blisko zwycięstwa rok później. W 1938 roku, zajął trzecie miejsce w rywalizacji o tytuł mistrza świata. Ponownie był trzeci w 1939 roku, kiedy seria zawodów o tytuł IMŚ została nagle przerwana z powodu wybuchu II wojny światowej. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych krótko ścigał się dla Crockera, zanim Ameryka przystąpiła do wojny.
Kiedy w 1946 roku wznowiono wyścigi, Lamoreaux zbliżał się do 40 roku życia, ale po wojnie udowodnił, że nadal potrafi szybko jeździć na torze. Po kilkukrotnych próbach w latach trzydziestych XX wieku, Lammy ostatecznie wygrał mistrzostwa Stanów Zjednoczonych na żużlu w 1946 roku. Był także jednym z najlepiej zarabiających zawodników w tamtym czasie. Ścigał się min na stadionie Lincoln Park w Los Angeles i stadionie miejskim w Santa Monica. Był to triumfalny powrót Lamoreaux, a jego zwycięstwo wprawiło w zachwyt fanów speedwaya, którzy przez te wszystkie lata postrzegali Lammy’ego jako ciężko pracującego, ale mającego pecha zawodnika. Lamoreaux jechał na specjalnie zbudowanej maszynie żużlowej (konstruktor: Brit Clem Mitchell). Gene Rhyne i Jerry Fairchild pracowali jako mechanicy Lammy’ego podczas jego zwycięskiej kampanii w 1946 roku. Lamoreaux wycofał się z wyścigów na żużlu w 1950 roku.
Lamoreaux i jego żona Margaret byli przez całe życie mieszkańcami Pasadeny. Para doczekała się córki Jeannette. Lammy prowadził sklep motocyklowy w Glendale, dopóki nie zmarł na raka 11 maja 1963 roku. Miał 56 lat.
Źródło: hof.motorcyclemuseum.org
